Expeditie borstkanker

Normaal gesproken ben ik nogal vaak bezig met de waarom vraag, omdat ik het boeiend vind uit te pluizen hoe dingen in elkaar zitten. Maar de vraag waarom ik borstkanker heb gekregen heb ik mezelf eigenlijk nauwelijks gesteld. Mensen vroegen het wel aan mij: ‘waarom heb jij nu borstkanker gekregen?’…

We zitten weer tegenover de dokter, die ik vaag iets hoor vertellen over dat er een klein haardje is gevonden in de borst. ‘Dus dat is goed nieuws?’, vraag ik ter bevestiging. Aan de ogen van de arts zie ik dat ik een rare vraag stel. De mammacare verpleegkundige kijkt me meewarig aan. Ik weet dat…

De ochtend besteed ik aan het voorbereiden van het gesprek met de arts en het informeren van een aantal mensen die nog niet weten dat ik borstkanker heb. ’s Middags ga ik hardlopen en voel ik me fit als nooit tevoren. Ik probeer nog zoveel mogelijk dingen te doen die ik straks niet of misschien wel…

Mijn vriend is mooi op tijd en samen wandelen we naar het ziekenhuis om een MRI-scan te maken. Toen hij zaterdag aanbood om met me mee te gaan voor de scan voelde ik direct een blije ‘ja’ opborrelen in mijn hart. Het voordeel van deze tijd is, dat ik nu heel precies kan voelen wat wel en niet goed…

We vertrekken voor een paar dagen naar zee met de camper. Het is redelijk lekker weer en de zon, de zee en de natuur doen me goed. We maken prachtige fietstochten door de duinen en wandelen met blote voeten over het strand. Toch denk ik bij alles wat ik doe: maar ik heb borstkanker. Soms vergeet ik…

Ik sta onder de douche als de bel gaat. Frans doet open en ik hoor een bekende stem, direct breekt er iets in mij en voel ik de tranen stromen. Deze vertrouwde stem brengt me bij mijn gevoel. Langzaam kleed ik me aan, terwijl ik moed verzamel om naar beneden te gaan en te vertellen dat ik…

Toen ik net had gehoord dat ik borstkanker had, was mijn eerste reactie: ‘amputeren die handel’. Allebei mijn borsten er af, niet eens zozeer omdat ik bang was dat zich in mijn andere borst ook kanker zou ontwikkelen, maar veel meer omdat ik niet scheef door het leven wilde gaan. Ik zag mezelf niet…

Ik heb borstkanker. Ik ben er kapot van. Ben vreselijk moe en kan alleen nog maar boos zijn of huilen van ellende. Een enorme weerstand voor wat me te wachten staat. Nooit meer onbekommerd kunnen leven. Alle pijn, ziekte, behandelingen die me te wachten staan. Niets meer om me op te kunnen verheugen…

Twee dagen later op woensdag 18 juni om 14.30 uur komt Frans thuis en lopen we naar het ziekenhuis voor de uitslag van de biopt. Ik ben gespannen tot in elke vezel van mijn lichaam en wil het liefst keihard wegrennen. Ik vind de wachtkamer die vol zit met mensen afstotelijk en het lukt me niet om…

Maandag 16 juni om 13.00 uur zitten we in de wachtkamer van de mammacare verpleegkundige. Het is een raar gevoel hier te zitten als ‘een van kanker verdacht persoon’. We krijgen eerst een gesprek met de mammacare verpleegkundige, die erg vriendelijk is en ons op ons gemak stelt. Daarna gaan we door…