MRI-scan

Mijn vriend is mooi op tijd en samen wandelen we naar het ziekenhuis om een MRI-scan te maken. Toen hij zaterdag aanbood om met me mee te gaan voor de scan voelde ik direct een blije ‘ja’ opborrelen in mijn hart. Het voordeel van deze tijd is, dat ik nu heel precies kan voelen wat wel en niet goed voor me is en dat ik daar nu ook naar handel. Ik kies heel duidelijk voor mezelf, voor wat goed is voor mij en dat wordt nu ook door iedereen heel gemakkelijk geaccepteerd. Alsof de kanker een alibi is om overal mee weg te komen.

Ik heb besloten me niet druk te maken om de scan en de vloeistof die ik krijg ingespoten, maar het te benaderen vanuit de verwondering. Ik zeg tegen mezelf: dit wordt weer een bijzondere ervaring. Ga ik toch maar mooi mee maken hoe het is om een MRI-scan te krijgen. En het werkt.

Het infuus voel ik nauwelijks en even later lig ik op mijn buik met mijn borsten hangend naar beneden door een gat te luisteren naar mijn favoriete muziek die ruimschoots overstemd wordt door de bonkende en ketsende geluiden van de MRI-scan. Het lukt me om ondanks de oncomfortabele houding en het lawaai van de scanner te ontspannen en na een half uur sta ik weer buiten; een bijzondere ervaring rijker.

Ik voel me wel een beetje opgefokt door de magneetgolven, maar verder gaat het goed. En ik besluit er samen met mijn vriend een leuke dag van te maken. We lunchen samen en gaan een lekker eind wandelen.