Aan zee

We vertrekken voor een paar dagen naar zee met de camper. Het is redelijk lekker weer en de zon, de zee en de natuur doen me goed. We maken prachtige fietstochten door de duinen en wandelen met blote voeten over het strand. Toch denk ik bij alles wat ik doe: maar ik heb borstkanker. Soms vergeet ik het even en dan kan ik weer genieten, maar als ik onder de douche ga word ik weer geconfronteerd met de knobbel die daar zit en slaat de paniek toe. Het lijkt alsof ik nu overal in de borst knobbels voel en ik ben vreselijk bang dat alles nu aan het uitzaaien is. Dat vreselijke wachten, die onzekerheid. Ik wil er NU iets aan doen. Ik wil NU die hele borst eraf. Help me alsjeblieft, denk ik. Laat het stoppen, laat het niet waar zijn.

Frans troost me en stelt me gerust. Er komt hulp, eerst rustig de scan afwachten en dan opereren. Het beste wat ik nu kan doen is genieten. Gewoon in het hier en nu zijn. Maar ja, hoe doe je dat in het hier en nu zijn, als het hier en nu vreselijk is? Maar toch lukt het me. En later die dag maken we een heerlijke fietstocht.

Aan zee vind ik een grote tros zeewier met van die ronde knobbels erin. Precies zoals ik in mijn meditaties de tumor heb gezien. De knobbel die ik heb gevonden zit in de oksel, maar het beeld van het zeewier, doet me vermoeden dat het meer een netwerk van knobbels is. Dat als een soort net door mijn borst is geweven. Frans stelt voor een symbolisch ritueel te doen met het zeewier. En ik vraag de zee en het water mijn tumor weg te nemen en mijn lichaam helemaal schoon te spoelen. Ik gooi de tros zeewier in de zee, maar deze spoelt tot drie keer toe terug naar mijn voeten. Pas de derde keer neemt het water de tros zeewier mee.