Amputeren

Toen ik net had gehoord dat ik borstkanker had, was mijn eerste reactie: ‘amputeren die handel’. Allebei mijn borsten er af, niet eens zozeer omdat ik bang was dat zich in mijn andere borst ook kanker zou ontwikkelen, maar veel meer omdat ik niet scheef door het leven wilde gaan. Ik zag mezelf niet de rest van mijn leven met een zware prothese rond lopen, dan maar gewoon borstloos, besloot ik. Ik zag mezelf al lopen met een topje aan met daarin een kleine vulling. Ik was er heel content mee. Het leek me lekker licht en luchtig. Nu ben ik nooit heel erg tevreden geweest met mijn borsten, ook niet heel erg ontevreden trouwens, maar ik had er gewoon niet zoveel mee. Dat vrouwen zich niet meer vrouwelijk voelen zonder borsten, daar kan ik me niet zoveel bij voorstellen. Maar misschien komt dat wel, omdat ik mezelf niet heel erg vrouwelijk voel. Niet dat ik me mannelijk voel, maar ik beschouw mezelf meer als een mens. Een mens met vrouwelijke en mannelijke kanten. Ik raak altijd lichtelijk geïrriteerd als mensen het verschil tussen mannen en vrouwen zo polariseren. Ik vind het leuk om met mensen om te gaan; of dat nu mannen of vrouwen zijn.

Ik ben denk ik ook gewoon praktisch ingesteld. Borsten kun je missen denk ik dan, liever dan een arm of een been, dat zou ik pas echt erg vinden, terwijl ik mijn borsten toch vaak gewoon lastig vindt. Ze zitten in de weg met sporten, zijn vaak pijnlijk en gevoelig en ze zijn eigenlijk te groot voor mijn tengere postuur. Nee, amputeren was prima.

Maar ik kwam er al snel achter dat ik er niet op moest rekenen dat ze beide borsten zomaar zouden amputeren. De focus lag op de zieke borst. Die zou worden behandeld. De andere borst amputeren zou dan pas kunnen als alle andere behandelingen achter de rug waren. Bovendien moest ik het niet onderschatten, een borstamputatie is een zware operatie, die allerlei vervelende en blijvende complicaties tot gevolg kan hebben.

Ik sprak met een lotgenote, die vijftien jaar geleden haar ene borst had laten amputeren en net ook haar andere borst aan kanker was kwijt geraakt. Ze ging nu borstloos door het leven. Ze vertelde dat ze heel blij was dat ze nog vijftien jaar lang tenminste één borst had gehad.

Uiteindelijk heb ik toch niet voor amputeren gekozen, maar voor een borstsparende operatie. Door de operatie ben ik mijn borsten meer gaan waarderen. Ik ben blij dat ik nog twee borsten heb, al zit er in één daarvan dan een groot litteken. Ik vind ze mooier dan ooit.