Onverwacht

Ik sta onder de douche als de bel gaat. Frans doet open en ik hoor een bekende stem, direct breekt er iets in mij en voel ik de tranen stromen. Deze vertrouwde stem brengt me bij mijn gevoel. Langzaam kleed ik me aan, terwijl ik moed verzamel om naar beneden te gaan en te vertellen dat ik borstkanker heb.

De bekende stem hoort bij een goede vriend die met zijn vader een paar dagen aan het fietsen is in de Achterhoek en die spontaan even is langs gekomen voor een kopje koffie. Zodra ik hem zie begin ik hartstochtelijk te huilen op zijn schouder, terwijl ik me tegelijkertijd afvraag wat zijn vader hiervan zal denken. Na een tijdje bedaar ik weer en kan ik rustig vertellen wat er aan de hand is. Het is fijn om hem weer te zien.

Als de vriend en zijn vader weer zijn vertrokken, ga ik even de stad in om iets te halen. Als ik terug kom tref ik een blij glimlachende Frans aan. Hij verwelkomt me en zegt: ‘Mara is terug’. Mara is terug? Hij heeft haar gevonden in een kast in ons fietsenschuurtje waar ze vijf dagen zonder water en eten klem heeft gezeten, ons arme, kleine, sterke konijn. Normaal krijgt een konijn darmproblemen als het meer dan een dag niet heeft gegeten, maar zo niet onze Mara. Ze gaat naar haar hok en eet heel rustig een paar brokjes, neemt een hapje hooi en een slokje water, net zolang tot ze genoeg heeft. Het is een klein wonder. Ik had nooit gedacht haar nog terug te zien.

Eind van de middag maken we een heerlijke wandeling in Montferland. En er is niets in de wereld dat er op lijkt dat ik kanker heb.