Rosan in Remissie - over leven na kanker

En dan is het maandag 12.30 en opeens weet je het: dit wordt hem niet meer vandaag. Was ik ’s ochtends vroeg nog vol goede zin, na een paar uur op had ik mijn moeder al afgesnauwd (sorry mam), de katten uit huis gejaagd (ook mijn excuses aan de 3P’s) en was ik gestopt met een simpel klusje omdat…

Een nieuwe naam voor dit blog, ik vond de oude niet meer passen. Roosachtig vind ik nog steeds een leuk woord, maar deze nieuwe naam geeft beter weer waar het in dit blog om draait. Als ik het mij goed herinner wilde ik ‘Rosan in Remissie’ al bij het begin van dit blog gebruiken in januari 2017.

Ma…

Als je, heel trendy, wil minimaliseren in je spullen, moet je kanker krijgen, overleven en bij je moeder gaan wonen. Echt.

Nieuwe kleding heb ik niet nodig, want ik bent meestal thuis en van weinig doen slijt kleding amper. Impulsaankopen doe ik haast niet meer, want van een winkelcentrum raak ik…

Vroeger ging ik na school vaak bij de buurvrouw langs om bij te kletsen of om op haar kindjes te passen. Als het Valentijnsdag was geweest vroeg ik weleens of de buurman nog wat leuks voor haar had gekocht. Meestal was dat wel het geval. Maar het had niet gehoeven zei ze weleens, want het was bij…

Mijn hoofd zit vol met onderwerpen waarover ik wil schrijven, maar de woorden vormen nog niet echt een verhaal en dat is lastig als ik wil schrijven. Meestal als ik begin, dan weet ik wel wat ik kwijt wil en al schrijvende komen daar aspecten bij en vallen er ideeën af. Schrijven is structureren en…

Vroeger, toen ik een stuk bescheidener dan nu en vrij verlegen was, vroeg ik mij vaak af hoe anderen dat deden. Hoe ze contact maakten, op vreemde mensen afstapten of zich manifesteerden in sociaal verkeer, in groepen. Ik had zeker in mijn tienertijd en ook in mijn twintiger jaren vaak het gevoel…

Bij wie riepen de beelden van Maarten in het water geen emoties op? Bij iedereen toch? Veel mensen worden geraakt door kanker en als er dan iemand zo diep gaat voor onderzoek tegen kanker; dat doet wat met je. Het beeld van een man die zich daar in zijn eentje 163 kilometer lang door het water…

Ik mis mijn werk. Niet alles en niet iedereen, maar heel veel wel. Normaal zou ik nu elk weekend op een evenement paardensport fotograferen en schriftelijk verslag doen van de wedstrijd. Maar wat is normaal? Mijn nieuwe normaal ziet er anders uit, onder meer dat ik nu vooral via social media en…

Ik weet niet wat ik met mijn nieuwe haar moet. Ja, #firstworldproblem. Kaal zijn was zo gek nog niet (al voel je dan niet de wind door je haar, zo heerlijk). Ik hoefde niet te borstelen of te föhnen. Shampoo had ook geen zin. Al moet ik bekennen dat ik af en toe mijn kale hoofd inzeepte onder de…

Gisteren was ik weer even in Utrecht, mijn vorige thuis, o.a. voor familiebezoek. Ik heb er 16 jaar gewoond en ik vind het echt een heerlijk stadje. Maar. Wel. Heel. Erg. Druk. Voorheen koerste ik geroutineerd door de mensenmassa in de stad heen, nu was het blik naar de grond en hopen dat ik tegen…