Leven

En dan is het maandag 12.30 en opeens weet je het: dit wordt hem niet meer vandaag. Was ik ’s ochtends vroeg nog vol goede zin, na een paar uur op had ik mijn moeder al afgesnauwd (sorry mam), de katten uit huis gejaagd (ook mijn excuses aan de 3P’s) en was ik gestopt met een simpel klusje omdat zelfs zoiets niet lukte. Ik was moe, verkrampt, beroerd en ging naar bed.

En dinsdag liep het niet en woensdag wilde het ook niet en op donderdag dacht ik woedend: Zo had ik het leven niet voorgesteld. Alles is mij afgepakt en het komt nooit meer goed. En iedereen denkt maar dat het na ruim twee jaar in remissie zijn eindelijk eens klaar moet zijn en dat vind ik zelf ook. Verder dacht ik dat ik deze week ook zeker niet ging relativeren, dat ik echt niet ging bedenken dat het erger kon en dat anderen het zwaarder hebben.

In het kort: #fml

Donderdag aan het eind van de middag bracht mijn moeder een kopje thee en toen bedacht ik mij dat dat wel heel fijn was. Er werd voor mij gezorgd, ik ben niet alleen. En ik kreeg nieuws van lotgenoten die slechte uitslagen hadden en voelde mij opgelucht dat ik ruim twee weken geleden wel goed door de controle kwam. En ik hoorde over mensen die stierven en was dankbaar dat ons gezin nog compleet is.

Ik had zoveel kunnen worden in m’n leven, maar ik werd…..