Dat ik leef
Mijn hoofd zit vol met onderwerpen waarover ik wil schrijven, maar de woorden vormen nog niet echt een verhaal en dat is lastig als ik wil schrijven. Meestal als ik begin, dan weet ik wel wat ik kwijt wil en al schrijvende komen daar aspecten bij en vallen er ideeën af. Schrijven is structureren en dat ligt mij, al kan ik een structuur ook makkelijk loslaten als dat beter voelt. Dus ik heb mijn ideeën, mijn plan en mijn structuur, maar ik weet pas echt hoe het uitpakt als mijn verhaal af is, als een eventuele deadline nadert, als ik de punt zet.
Voor nu vraag ik mij af of ik ooit een punt kan zetten achter mijn kankerverhaal. Ik merk dat die behoefte steeds sterker wordt, zeker nu ik van de zomer weer even van mijn vorig leven proefde. Bijvoorbeeld gewoon weer lekker bezig zijn met paardensport fotograferen en onder de mensen zijn, dat was echt als vanouds. Tegelijkertijd werd ik steeds geconfronteerd met dat het nu echt anders is, niet zoals vroeger. Zo liggen er nu nog honderden, misschien wel duizenden foto's te wachten om gesorteerd en bijgewerkt te worden. Het is echt jammer, dat ik ze nog niet kan laten zien, want er zitten echt juweeltjes tussen. Dat had ik in mijn vorig leven al lang weggewerkt. Maar het lukt mij nu niet en het beeldscherm trekt op een of andere manier veel energie uit mij. Zo schrijf ik mijn blogs op mijn smartphone, dat gaat mij makkelijker af.
Afgelopen week ging helemaal niet lekker, ik was moe en beroerd, dan is het zo makkelijk om te vergeten dat de zomer zo lekker ging. Dan is doemdenken veel sterker. Blijf ik altijd lasthouden van die zenuwpijn in mijn voeten? Lukt het mij om weer volledig aan het werk te zijn of überhaupt te werken? Waar moet ik wonen als ik niet meer bij mijn moeder kan blijven? Blijf ik altijd moe? Kan ik al mijn leuke plannen uitvoeren? Word ik weer onafhankelijk? Worden mijn vrienden mij niet zat nu ik niet altijd gezellig mee kan doen? Kan ik dit aan? Is dit nu wat het is? Komt de kanker weer terug?
Het betere doemdenken dus. En al die gevoelens willen ruimte en aandacht, daar zit ik echt niet op te wachten, maar af en toe moet je toch. Nu ik mij weer wat beter voel, vliegen die gedachten mij minder aan. Dan durf ik erop te vertrouwen dat mijn inzet beloond wordt en dat er voor wat niet lukt goede oplossingen zijn. En mijn gedachtegang komt altijd weer terug bij de basis van alles: dat ik leef.
Zo ontzettend dankbaar dat ik nog leef. Dat gevoel wordt alleen maar sterker, die allesomvattende levenslust heb ik niet eerder zo ervaren. Wellicht dat het daarom zo zwaar valt als je weer even buitenspel staat.
