Over haar

Ik weet niet wat ik met mijn nieuwe haar moet. Ja, #firstworldproblem. Kaal zijn was zo gek nog niet (al voel je dan niet de wind door je haar, zo heerlijk). Ik hoefde niet te borstelen of te föhnen. Shampoo had ook geen zin. Al moet ik bekennen dat ik af en toe mijn kale hoofd inzeepte onder de douche, puur omdat ik uit gewoonte shampoo in mijn hand goot. En als je het dan in je hand hebt, dan spoel je het niet ongebruikt weg, toch? Ik droeg mutsjes tijdens het chemotraject en nog bijna twee maanden daarna. Pruiken vond ik iets voor de lange termijn, zo voelde dat. Pruik Bovendien, tussen de diagnose en de eerste chemo zat amper twee weken. Ik had geen energie om achter een pruik aan te gaan. Mutsjes waren sneller besteld (en later werden ze door mijn nichtje gemaakt). Ik realiseerde mij dat het dan wel veel zichtbaarder zou zijn dat ik ziek was. Bijvoorbeeld als ik fotografeerde op hippische evenementen. Soms vond ik het confronterend, maar vaker vond ik dat ik niet hoefde te verstoppen waarmee ik aan het dealen was. Te kanker Ik vind het heel dapper als kankerpatiënten zonder muts of pruik naar buiten gaan of op social media staan. Zonder iets op mijn hoofd ben ik echter niet de deur uitgeweest, dat vond ik voor mijn gevoel een stap te ver, te kwetsbaar en bovendien veel te koud als het niet zomert. Zelfs nu zou ik niet een foto van toen, zonder muts of pet, plaatsen, iets waar ik even over dacht om bij dit blog te doen. Te kwetsbaar, te kanker. Nut In het begin zag het er ook echt niet uit, zo'n hoofd met kale plekken en hier en daar nog wat haarplukken. Op een gegeven moment hebben we gemillimeterd wat er nog over was, dat was beter. Haar zit niet voor niks op je hoofd heb ik proefondervindelijk geconstateerd, het is dus echt koud zonder en vooral 's nachts. En wenkbrauwen bleken ook nut te hebben, zonder krijg je water in je ogen onder de douche. Haarpijn Veel mensen vroegen destijds of ik het erg vond dat mijn haar uitviel. Het doet letterlijk pijn. Haarpijn heet het, ik had er nooit van gehoord. Maar het voelt alsof er een klem om je hoofd zit, een krampachtige poging om het uitvallen tegen te gaan. Ironisch genoeg bracht mijn haar borstelen verlichting, waardoor hele plukken uitvielen, #cancerisabitch. Prutje Leuk was het dus niet: de eerste keer dat ik in mijn kam een veel te grote bos haar zag, vergeet ik nooit meer. Terwijl je weet dat het moment er vrijwel zeker aankomt, is toch heel heftig als het echt gebeurt. Ik dacht na de tweede chemo. Daarvoor merkte ik bijvoorbeeld al bij het scheren van mijn benen dat er geen haren meer op het mesje zaten, maar een prutje. En ik weet nog dat ik een keer naar de badkamer liep en mijn verzameling shampoo, conditioner enz. zag en alles in de vuilnisbak wilde kieperen uit frustratie. Krul Maar er waren en zijn veel meer andere dingen die ik erger vond. Al bleef het confronterend, zo'n kale kop. Zelfs op de goede dagen zie je er dan ziek uit, terwijl ik mij dan relatief fit voelde. Tijdens het laatste gedeelte van het chemotraject begon mijn haar al weer wat te groeien en nu twee jaar later heb ik echt weer een volle bos. Maar het voelt anders dan mijn oude haar, ik mis mijn krullende haar van vroeger. Maar dit is ook goed, sowieso beter dan niks.