Paardenplaatjes

Ik mis mijn werk. Niet alles en niet iedereen, maar heel veel wel. Normaal zou ik nu elk weekend op een evenement paardensport fotograferen en schriftelijk verslag doen van de wedstrijd. Maar wat is normaal? Mijn nieuwe normaal ziet er anders uit, onder meer dat ik nu vooral via social media en magazines verneem wat er gebeurt in paardenland. Doe wat je niet laten kunt. Dus in november begon ik weer met fotograferen, een paar uur springpaarden. Dat was nog veel te intensief. Mijn camera is echt zwaar, maar toen voelde het helemaal alsof ik 100 kilo aan het gewicht heffen was. En toen zat ik gewoon op de tribune en stond niet in de baan. Vertrouwen In april de tweede poging, tussenexamen van het verrichtingsonderzoek tuigpaarden. Dus maar één paard in de baan en totaal duurde het niet langer dan een uur, lekker overzichtelijk. Hoewel ik na dat uur doodop was, hield ik er een goed gevoel aan over. Het gaf vertrouwen. 's Avonds heb ik nog een paar Gelderse hengsten gefotografeerd op dezelfde locatie, ik was er toch. Dat was misschien wat veel van het goede, maar als je die camera bij je hebt, dan wil je hem ook gebruiken. Volhouden Een dikke maand later, ongeveer drie uur sport vastgelegd op CH Doornspijk. Met mezelf een tijdstip afgesproken waarop ik zou stoppen en mij er ook aan gehouden. Het ging me al makkelijker af om dit vol te houden. Vandaag zijn we drie weken verder en ik waag weer een poging. We hoeven niet ver te rijden, dat scheelt al een hoop energie, autorijden (wat voor mij betekent in de auto mee rijden) is nog best intensief. Het is niet te warm of te zonnig, eindelijk weer even normaal weer. Ik was bezig aan blog over dat tropengedoe tijdens de lente, maar dat werd erg zeurderig en daar zit niemand op te wachten. Maar ter info, mijn lijf roept een staking uit bij 23 graden of meer. Paarden Verder over vandaag. Ik ken het evenement en de mensen, het is een fijn, overzichtelijk terrein om mooie plaatjes te maken. Daar kan ik dagen naar toeleven. Vroeger, als kind was het echt een belevenis om naar concours te gaan. We gingen ook wel naar pretparken of dierentuinen, maar het liefst ging ik naar de paarden toe. Uiteraard heb ik mijn favoriete tak van paardensport, maar eigenlijk is alles wat paarden kunnen en doen mooi om naar te kijken en met camera vast te leggen. Het is zo'n fascinerend en inspirerend edel dier. Jippie! Die kriebel van vroeger: 'Jippie, vandaag concours!', heb ik altijd gehouden, ook toen het werk werd. In drukke tijden was die kriebel weleens minder sterk. Maar ik kan mij weinig dagen herinneren dat ik het gevoel had dat ik met een verplicht nummer bezig was. Als ik aan het fotograferen ben, dan is het alsof er niks aan de hand is. Dat er wel wat aan de hand is, merk ik zeker nog de dagen erna. Ik zou grootmoedig kunnen zeggen dat dat niet geeft, omdat ik genoten heb van het plaatjes schieten. Maar het geeft wel, het geeft sowieso al aan dat dit voorlopig nog geen wekelijkse aktie wordt. Zo lukt het nog niet om de foto's te bewerken en te showen op mijn fotosite. Al laat ik mij graag verrassen door mijn conditie en energie, zodat deze keer wel lukt. En als dat niet kan: het zij zo. Vandaag denk ik daar niet aan en ga ik fijn fotograferen. Hynstedei Wijnjewoude, here I come! Hebben jullie iets, een hobby of activiteit, wat je je lichamelijke problemen doet vergeten?