Maarten

Bij wie riepen de beelden van Maarten in het water geen emoties op? Bij iedereen toch? Veel mensen worden geraakt door kanker en als er dan iemand zo diep gaat voor onderzoek tegen kanker; dat doet wat met je. Het beeld van een man die zich daar in zijn eentje 163 kilometer lang door het water zwoegt, ontroerde mij enorm. De eenzaamheid van ziek zijn, je moet er zelf doorheen, zwoegend en ploeterend. Zwemmen of verzuipen? Zwemmen moet je, want je wil leven. Zwemmen zul je, totdat de dokter vertelt dat het stopt, omdat je er bent of omdat je er nooit zult komen. KWF Toen ik net een week wist dat ik kanker had, liep ik een evenementenhal binnen en het eerste wat ik zag, was een collectebus van het KWF. Ik schoot vol, het was zo confronterend: dat ze daar stonden te collecteren voor mij en voor veel te veel anderen. Dat nu ruim 100.000 mensen per jaar de diagnose kanker krijgen, vind ik een enorm schokkend hoog getal. En toch, wie bedenkt nou bij collectes dat je zelf bij de doelgroep gaat horen. Dat er geld nodig is zodat jij in leven blijft, dat er onderzoek moet komen om je leven na kanker dragelijker te maken. Daar sta je toch niet bij stil als je je euro's in zo'n bus stopt? Licht Iemand vroeg zich af of ik een lichte vorm van kanker had en daardoor geluk had dat ik beter werd. Toen reageerde ik iets te bijdehand met dat hij ook maar eens twaalf chemo's in een half jaar moest ondergaan en dan wilde vertellen of hij het 'licht' vond. Maar hij wilde echt weten hoe het zat. Bij deze, het is naar mijn mening vooral een kwestie van wat weten de artsen. Naar de Ziekte van Hodgkin is relatief veel onderzoek gedaan, daardoor had ik zelfs in stadium IV (hoger kan niet) een goed perspectief vergeleken met andere kankersoorten. En ik weet door lotgenotencontact, dat de mensen die nu behandeld worden minder last hebben van de langetermijneffecten dan Hodgkinpatiënten van pakweg twintig jaar terug, daar was toch onderzoek voor nodig. Banaal Regelmatig kwam de vraag voorbij hoe het lijf van Maarten het hield tijdens die zwemtocht. Dat vroeg ik mij natuurlijk ook af en aan de andere kant vond ik het zo banaal. Want ik denk dat heel veel kankerpatiënten zouden willen ruilen, dat ze liever een lang weekend zwemmen met de bijbehorende voorbereidingen om beter te worden in plaats van bijvoorbeeld chemobeschietingen en alle gevolgen voor je lijf vandien. Ik ben benieuwd hoe hij die vraag ervoer, want ik haal dit niet aan om Maartens prestaties te bagatelliseren, integendeel. Als iemand ooit zo diep moest gaan voor zijn eigen leven en nu weer tot het uiterste gaat voor het leven van anderen, dan is er alleen maar het grootste respect en een donatie aan onderzoek naar kanker het minste wat je kunt doen.