Thuis

Gisteren was ik weer even in Utrecht, mijn vorige thuis, o.a. voor familiebezoek. Ik heb er 16 jaar gewoond en ik vind het echt een heerlijk stadje. Maar. Wel. Heel. Erg. Druk. Voorheen koerste ik geroutineerd door de mensenmassa in de stad heen, nu was het blik naar de grond en hopen dat ik tegen niemand aanliep. Er waren in die paar uur meer mensen op de been dan wat ik hier in Friesland in een maand zie. Ik heb het maar 'prikkeltraining' genoemd. En toen had het een naam en een doel en ging het beter. Dan denk ik er meer aan dat ik mijn eigen tempo aan moet houden en niet met de massa mee moet willen lopen (sws in alle omstandigheden iets om ons aan te houden ;-)). En ik skip de helft van mijn boodschappenlijstje. Dingen willen hebben blijkt erg relatief als je de puf niet hebt om er voor in de rij te staan bij de kassa. Eerlijk gezegd blijf ik liever thuis. Negen van de tien keer als ik ergens heen moet of wil, denk ik vlak voor ik ga: kan ik niet beter thuis blijven. Thuis ben ik gewend, thuis kan ik mij handhaven en thuis gebeurt er niet veel. Thuis word ik niet nog vermoeider dan ik al ben. Thuis is ruimte, uitzicht en frisse lucht. Thuis is mijn bed op mijn knusse zolder. Thuis kan ik de deur dichtdoen en alleen zijn. Thuis is rustig, thuis is fijn. Toch kan en wil ik dat ook niet, alleen maar thuis zijn. Thuis zijn is niet leuk als echt iedereen opeens leuke dingen doet en dat op facebook of insta etaleert. Thuis zijn is niet leuk als ik bij mijn vrienden of familie wilt zijn. Thuis zijn is niet leuk als ik iets leuks afgezegd heb of uitgesteld omdat ik toch beroerd of te moe ben. Thuis zijn is niet fijn als ik behoefte hebt aan Vitamine T of een andere omgeving, andere ervaringen, andere mensen, andere mindset of een ander uitzicht. Maar toch, na zo'n uitdagende maar erg leuke dag in Utrecht ben ik blij dat ik er weer ben. Thuis. Ik ben heel blij met mijn thuis, met de plek en met de mensen, met de dieren, met thuis.