Rocky Road

En ja, hoor! Het is goed nieuws! De echo toont een schone lever, ik ben uitzaaiingvrij verklaard. Dat was het belangrijkste.

De MRI toont regressie van de tumor en de lymfeklieren. Helaas nog wel ingroeiing in de baarmoederwand.

Heel stoer loop ik afgelopen maandag het ziekenhuis weer eens in. Acht weken na de chemoradiatie en vier weken voor de operatie krijg ik, geheel volgens protocol, een MRI van mijn endeldarm en een echo van de bovenbuik.

Het gaat goed met mij. De chemoradiatie is zes weken geleden en over twee weken is de scan en de echo gepland. Met vallen en opstaan komt mijn kracht en conditie weer een beetje terug.

Twee weken verder zijn we, een fase verder. Eindelijk een fase waarin het steeds een beetje beter gaat. Een fase waarin de buitenwereld een iets grotere rol gaat spelen. Een fase met minder pijn en minder toiletbezoek.

En dan, na lang wachten, slaat het weer om. Lente! Mijn lijf is één met het seizoen en komt weer wat tot leven. Wat een heerlijkheid.

Waarschuwing: dit blogbericht bevat verwijzingen naar "private parts" en ingewandenpraat...

Het is vrijdag, vanavond om zeven uur na mijn laatste hapje chemo is het twee hele dagen weekend. Twee dagen opladen en dan volgende week de allerlaatste drie bestralingen en allerlaatste zes hapjes pillen. Dan zitten vijf weken chemoradiatie er op, het leken soms wel vijf maanden.

Ik weet niet hoe dat bij jullie werkt, maar ik heb bij het woord “genezen”, “herstel” en “behandeling” een bepaald beeld in mijn hoofd. Namelijk dat je begint met je heel rot voelen (ziek, zeg maar) en dat je dan elke dag een stapje beter wordt. Zoals met griep of een gebroken been.

Valentijnsdag: de eerste chemopillen mogen naar binnen, ik vind het best een stap om dit spul vrijwillig te slikken. Natuurlijk, zonder is de kans op overleven een héél stuk kleiner en dat is best een goede stok achter de deur.

Het is bijna zover, de start van de behandeling. Donderdag ga ik het eerste gif naar binnen werken en de eerste killing beams ontvangen.