Top Tien

Vandaag is zeker een dag die wat mij betreft zo de top 10 in kan. Eigenlijk meer de Dal 10, want wat een afgrijselijke dag. De top 10 van ellendige rotdagen, daar hoort deze dag zeker in thuis.

Lekker begin, he, om na 2,5 maand zonder blogactiviteit nu zo te beginnen. En nee, Hans is niet dood, hij leeft nog. Maar daar is dan bijna alles mee gezegd. Hij is hard achteruit gegaan. Hij is verward, zwak, incontinent en slaapt bijna alleen maar. We slapen beneden, hij in het hooglaagbed, ik op een matras in de buurt. Want hij is niet meer te vertrouwen, vooral ’s nachts niet. Dan weet hij niet meer hoe zwak hij is en doet dingen die hij niet meer kan, zoals alleen naar het toilet gaan. En dan vallen en geen idee hebben hoe dat komt. Dus ik hou hem 24/7 in de gaten en als ik even niet kan, komt één van zijn dochters “oppassen”. Hij heeft nauwelijks ziekte-inzicht en ik hoor hem soms dingen zeggen tegen anderen alsof hij denkt dat hij weer beter wordt. Hij gedraagt zich en praat vaak als een klein kind (wel een hele lieve, hoor) of een dementerende, dus dat is wel een complicerende factor. Maar zoals ik al zei, een hele lieve, hij is rustig en laat alles over zich heen komen.

Maar goed, deze week. Ik moest uiteindelijk toegeven dat ik wel wat hulp kan gebruiken. Vooral de incontinentie, waarbij de incontinentiebroekjes maar beperkt helpen, zorgen voor gedoe. En heel veel wasgoed. En heel veel vieze luchten. En heel veel frustratie. En heel veel gebroken nachten waarin ik een bed sta te verschonen. En had ik de stank al genoemd? Hij kan niet meer naar boven en dus ook niet meer douchen. Ik krijg hem niet meer fris gewassen en mijn energie is meer dan op. Ik ben maar een amateur, he, heel veel liefde en weinig zorgervaring en eerlijk is eerlijk, ik heb andere talenten dan zorgen.

De thuiszorg deed deze week haar intrede, dus Hans lag er weer fris bij. Ook vond hij het prima om zo gewassen te worden. De wijkverpleegkundige die voor de intake langskwam noemde de mogelijkheid voor een katheter als oplossing voor het gedoe. Hans was voor, ik ook, dus dat werd geregeld.

Intussen zei mijn auto bij het starten TIK. De meneer van de Wegenwacht constateerde een kapotte accu dus een nieuwe er in (180 euries). Een dag later zei de auto UCHEUCHEUCHE en daar bleef het bij. De volgende meneer van de Wegenwacht zocht een uur naar het euvel en kwam uit op een motorprobleem dat hij niet op kon lossen. De garage komt hem hopelijk morgen (vrijdag) ophalen en dan maar hopen dat het meevalt qua kosten en dat het überhaupt de moeite is om het te fixen.

Goed, dan gisteren, woensdag. Ik zie onze hond wat raar lopen en hij weigert een koekje. Hij kijkt ook erg zielig uit zijn ogen. Twijfel, twijfel, ik wil eigenlijk naar de dierenarts maar heb dan echt een auto nodig. Toch een vriendin gevraagd en die leent mij haar auto en past op Hans. Helaas blijkt bij de dierenarts dat het geen artrose of blessure van de heupen is, maar een tumor op de milt die aan het bloeden is. Onze lieverd heeft al zoveel inwendig bloedverlies dat hij bijna in shock is. De tumor is onbehandelbaar, maar ik kan hem daar niet achterlaten. Hans moet afscheid nemen en ik heb zelf ook even tijd nodig om dit te laten landen. Dus krijgt hij een liter vocht om de shock op te heffen en neem ik hem weer mee. Voor vandaag, donderdag, staat dan om half 3 de afspraak voor de euthanasie aan huis. Jullie begrijpen, gisteravond was een tranendal. Niet alleen bij ons, maar bij iedereen die onze Romeo heeft gekend. Hij was een bijzondere hond. En ja, hij was groot en bijna 11, dus het is niet gek dat hij overlijdt, maar de timing, de timing is zo slecht!

Vandaag, donderdag 30 oktober. De katheterspullen zijn binnen en de thuiszorg komt met een extra hulp om het even in te brengen. Dat lukt niet, en weer niet, en weer niet. Heeft u wel gedronken? Nog een glaasje water dan maar. Hans heeft aandrang maar er gebeurt niks. Ze halen het slangetje er uit. Ik help hem snel uit bed en loop met hem naar het toilet. Intussen verliest hij wel een halve liter urine, alles zit onder. Ik kan wel gillen, maar huil alleen maar en zeg dat ik er klaar mee ben. Laat maar zitten dat katheter, dit is mensonterend. Nog één kans, zeggen ze, we halen de wijkverpleegkundige erbij, dan lukt het vast. Het lijkt te lukken, of toch niet, ja toch, nee toch niet. Tot Hans aangeeft dat de pijn ondraaglijk wordt, en ik al drie keer heb gezegd dat hij een enorm hoge pijngrens heeft. Ik zeg, stop er mee, het is nu klaar. Dat doen ze gelukkig, maar intussen zijn ze ruim 2 uur bezig geweest en is Hans gesloopt. En ik ook eigenlijk.

Er zit drie kwartier tussen hun vertrek en de aankomst van de dierenarts. Tussen de hectiek van het katheter door heb ik wel in de gaten dat Romeo steeds suffer en afweziger wordt. Ik aai en knuffel hem zoveel mogelijk en geef hem zoveel lekkere hapjes als hij maar wil. In die drie kwartier lig ik lekker tegen hem aan terwijl Hans uitgeput in slaap is gevallen. Als de dierenarts komt ligt Romeo op de bank en heeft hij maar een klein zetje nodig voor zijn hartje voor altijd stopt. 

De dierenarts mag geen lichamen van huisdieren vervoeren, en ik heb geen auto dus heb ik een andere vriendin bereid gevonden om samen met mij Romeo’s lichaam naar de praktijk te brengen. Lang leve al die lieve mensen om ons heen, die het ondraaglijke in ieder geval helpen dragen! Hans zijn dochter blijft bij haar vader en ik en vriendin brengen Romeo weg. 

Terwijl Hans de rest van de middag wegslaapt, schiet ik in mijn overlevingsmodus. Ik bewerk een mooie foto van Romeo en stuur die naar iedereen die hem heeft gekend en post een bericht in de Facebookgroepen van zijn ras. De vele blijken van medeleven doen me goed maar ik merk een dubbele lading bij mezelf. Nu gaat het over onze hond, over een paar weken over Hans, schiet het door me heen. Ik krijg geen lucht bij het idee, ik kan het simpelweg niet tot me door laten dringen.

Ik merk vanavond dat we allebei onszelf niet zijn. Door de mentale toestand van Hans kan ik er niet meer gewoon met hem over praten, hij beleeft het toch anders. Maar hij is eigenwijzer en bokkiger dan ik gewend ben, gebruikt het urinaal verkeerd waardoor alles weer nat wordt en ik, ik huil en snik en ruim alles op en verzeker hem dat het niet door hem komt. Hij moet ook huilen en even kunnen we elkaar troosten. Maar het voelt niet meer gelijkwaardig, hij huilt vooral omdat ik zo van streek ben, ik huil om het verlies van onze hond maar ook al om het verlies van Hans en om alles wat nog gaat komen.

Laten we eerlijk zijn, er zijn echt nog wel lichtpuntjes en er gebeuren nog genoeg geweldig leuke, goede dingen. Ook zijn er in de toekomst, hoe verdrietig ook, alweer dingen om me op te verheugen. Maar vandaag, deze week, is de tunnel erg donker en ook al schuifel ik door, er lijkt even geen eind aan te komen.

Miranda