Gezellig, maar niet altijd.

Een gezelliger blog heb ik jullie beloofd. Tja, dat was een paar dagen geleden makkelijker gezegd dan nu gedaan. Want schrijven over emoties maakte mij bewuster van die emoties. Schrijven over Hans en wat hem en mij nu overkomt brengt het dichterbij. Van je af schrijven blijkt soms naar je toe schrijven. Ik schreef dat mijn emoties, het verdriet, achter glas leken te zitten en ik er niet bij kon. Dat achter glas zitten, bedenk ik dus nu, betekent vooral dat ze in mijn hoofd zitten en ik ze niet toesta mijn hart te bereiken. Door het schrijven en het verstrijken van de tijd is de glasplaat doorlaatbaar geworden en zijn de emoties van hoofd naar hart gesijpeld. Een lange aanloop om te zeggen dat ik heel erg verdrietig ben en de pijn nu in mijn hele lijf voel, mijn hart, mijn buik, mijn hoofd, mijn keel, mijn ogen, alles schrijnt, de tranen branden vaak en als ik alleen ben snik ik het regelmatig uit. Ik moet mezelf dwingen goed te ademen want het lijkt of mijn adem vast zit in mijn borst.

Maar, aan de andere kant van de medaille schijnt ook nog steeds de zon. Want ik ben dankbaar voor en geniet van wat er ook is. Dat heerlijke bezoekje van lieve vrienden die we te weinig zien maar wat gelijk weer zo vertrouwd en gezellig is. Mijn zwemrondje een paar keer per week met een vriendin in het Markermeer. De hond ’s avonds in het bos uitlaten en genieten van een uitbundig vogelconcert. Mijn tuin zien groeien en bloeien. Samen op de bank zitten en knuffelen terwijl we wat naar de tv koekeloeren. Zien hoe Hans met smaak het eten opeet wat ik zo lekker mogelijk voor hem probeer te koken. 

En dan hebben we afgelopen week bijzonder bezoek gehad! Vanuit Nijmegen kwam Marcella naar ons in Lelystad. Zij is kunstenares en doet aan body casting, een beeld maken van een deel van een lichaam, meestal handen of voeten. Levensecht met elke ader en elke rimpel zichtbaar. Ik wist gelijk, dit wil ik ook! Een afdruk van onze ineen gestrengelde handen zodat ik de rest van mijn leven een herinnering heb aan de mooie, krachtige handen van Hans. De handen waar ik verliefd op werd, die voor mij hebben getuinierd, vele terrassen hebben bestraat, duizenden maaltijden gekookt, mij hebben gestreeld en vastgehouden en dat laatste nog steeds doen. De handen waar ik met zoveel genoegen naar keek als ze duizenden kilometers op het stuur lagen om ons naar verre oorden te rijden. Ze staan voor liefde, geborgenheid, verbondenheid, veiligheid, samen.

Dus Marcella kwam, vulde een emmer met prut, gaf ons een schort en met onze handen in elkaar stonden we 5 minuten in de prut te wachten tot de prut was uitgehard. Daarna is ze weer naar het Nijmeegse vertrokken om er een paar mooie bronskleurige handen van te gieten. Over 10 weken is het klaar, we hopen uit alle macht dat Hans het zelf nog kan zien! Wat een bijzondere en intieme ervaring was dat en een resultaat om ons op te verheugen.

Er zijn gelukkig nog meer dingen om ons op te verheugen. Eind deze maand gaan we met onze beste vrienden een midweek naar een huisje ergens in de Achterhoek. Eigenlijk zouden we half september met zijn vieren in een huisje aan zee. De oncoloog keek bedenkelijk toen we dat vertelden en knikte instemmend toen ik opperde om dat naar voren te halen. Onze vrienden zouden met hun caravan naar Engeland in juli, maar die durfden het niet aan om weg te gaan. Dus ze hadden tijd en gelukkig lukte het om nog een huisje in Nederland te bemachtigen hoogzomer.

Gelijk daarna komt jongste zoon een lang weekend over uit Zweden, waar hij nu al ruim vier jaar woont. Vorige maand was hij er ook, maar had hij erg veel activiteiten buitenshuis, dit keer komt hij alleen voor ons. Heerlijk! We hebben gelijk maar een familiebijeenkomst georganiseerd, lekker met alle kinderen, kleinkinderen en aanhang mosselen eten. Mosselavond is een traditie die we al vele jaren hebben, waarbij we grote zakken friet halen, Hans de mosselen perfect gaar kookt en ik voor de niet-mosseleters een pan tortellini maak. Meestal wordt het een grote kliederbende met overal lege schelpen, vieze handen en volle buiken en heel veel lol. 

En daarna is het alweer augustus. Geen idee wat ons dan wacht, we plannen niet te ver vooruit. Leven in het nu, dat is noodzaak geworden. Naast het verdriet het leven vieren met iedereen die ons lief is.