Wachten op de dood

Tik tak, tik tak. In mijn hoofd zit een klok, die bijna op de minuut af weet hoe lang het is sinds de diagnose en de boodschap “we kunnen niets meer voor u doen, u heeft nog 4 tot 6 maanden gemiddeld”. Acht weken, 2 dagen, 1 uur en 9 minuten, ongeveer… Bijna 2 maanden, dus nog 2 tot 4 maanden over? Gemiddeld, hé, dus kan eerder, kan later. 

Die periode begon met een rush van regelen en voorbereiden, wilsverklaring, palliatieve zorg, uitvaart, wat wil je en hoe regelen we het. Na een heftig weekend waarin de kanker zich op volle kracht roerde, is met een handvol pillen per dag de rust weergekeerd. Een paar dagen weg, af en toe een lunch of diner buiten de deur, regelmatig bezoek, maar vooral wachten. Wachten op wat komen gaat, een nieuwe inzinking, het einde, de dood? Nee, geen vraagteken, de dood!

Tik tak, tik tak, klinkt ook als hoelang nog, hoelang nog? Fysiek gaat Hans best goed, hij ligt veel op bed, slaapt veel en doet eigenlijk niks, maar hij heeft geen pijn, is niet misselijk en eet als een slootgraver. Dankzij de pillen, fluistert dan altijd de stem in mijn achterhoofd, dankzij de pillen… Mentaal wordt het steeds zwaarder, voor hem en voor mij. De onzekerheid van hoe en wat en hoe lang. Ik betrap me op de gedachte laat dat zwaard maar vallen, dan zijn we er maar vanaf. Gevolgd door afgrijzen: nee, alsjeblieft niet, nog niet, nog lang niet! Ik zeg tegen de tandarts, kunnen we deze behandeling uitstellen tot na “dit gedoe”? Om dan gelijk te beseffen dat na “dit gedoe” Hans dood zal zijn, ik weduwe en alles onherroepelijk over en uit zal zijn.

Hoe toekomstgericht zijn we? Hoe slecht in het leven in het NU? Hoe vaak heb ik het niet gezegd, genieten van NU, niet te veel vooruitkijken, stap voor stap, carpe diem etc. Dat meende ik en ik meen het nog, maar het is zo verrekte moeilijk. Ik moet toegeven, ik ben nu heel slecht in leven in het nu. Plannen maken voor de toekomst zit in mijn systeem, me verheugen op dingen volgende maand, volgend jaar en verder. Onze tuin is vorig jaar opnieuw aangelegd en met veel zorg heb ik die beplant. Het is prachtig en ik geniet er nu van, maar denk ook, o, deze boom, klimplant, struik, zal volgend jaar of over twee jaar nog zoveel mooier zijn. Daar verheug ik me op, maar denk tegelijk, dan ben ik alleen…

En dan heb ik het nog niet over de nabije toekomst, het komende half jaar. Daar vind ik niets om me op te verheugen, een dorre woestijn zonder oases, vol mogelijke ravijnen en obstakels. Nu is het nog te doen, maar wanneer stort het in? Omdat het nu redelijk goed gaat is het vaak ook onwerkelijk, dan denk ik, klopt het wel, is hij wel echt zo ziek? Of is hij gewoon oud en daardoor wat zwak en wankel? Om dan weer te switchen naar het keiharde besef: met kerst ben ik waarschijnlijk weduwe! En weer terug naar: nee, toch, hij kan op deze manier best nog heel lang mee. 

Het gepingpong van gedachten en getiktak van het verschrijden van de tijd, het is zó druk in mijn hoofd. Eigenlijk kan ik er niks bij hebben. Maar intussen is er een huis, tuin, man, hond die verzorging nodig hebben, komt er regelmatig bezoek, heb ik gedoe met het UWV, zijn er dagelijks dingen op te lossen en te fixen. 

Wanneer heb ik weer de tijd, de rust, de energie om een boek te lezen, iets te haken of te naaien of beter op mijn eten te letten (de kilo’s vliegen eraan)? Nou, het zal nooit meer zou zijn als het was. Wanneer het dan weer zover is, is mijn wereld zo anders, daar kan ik me nu nog niks bij voorstellen. Er zit niks anders op dan te blijven wachten. Tik tak, tik tak…

Miranda