IJskoningin

Ooit werd ik als puber uitgemaakt voor verwaand en ijskoningin. Koelkast werd er ook nog wel gezegd. Niks was minder waar, natuurlijk, ik was gewoon een puberaal verward vat van emoties die ik behendig verborg achter een nuffige blik en neus in de lucht. 

Niemand noemt me nog zo en na de puberteit leerde ik redelijk goed met mijn emoties overweg te kunnen. Ik praat makkelijk over wat me bezighoudt en schaam me totaal niet voor boosheid, geluk, enthousiasme, ergernis, blijdschap, verdriet of  angst. Maar dan moet ik het wel voelen. 

Wat is er dan nu mis met mij? We weten nu 4 weken dat hij uitgezaaide kanker heeft en 10 dagen dat het einde oefening is, geen behandelingen meer, wachten op het einde. Ik vind het verschrikkelijk, wil hem helemaal niet missen, soms voel ik me paniekerig over wat komen gaat. Maar gehuild heb ik nog bijna niet, ik voel verdriet maar het zit als het ware achter glas, ik weet dat het er is, maar ik kan er niet bij.

Komt dat omdat we het nog maar kort weten? Moet de klap nog komen? Komt het omdat hij nog geen pijn heeft en behalve mager en moe er niet uitziet of hij binnenkort doodgaat? Komt het omdat ik heel praktisch en pragmatisch ben ingesteld en vooral bezig ben met alles draaiende te houden en me voor te bereiden op het regelgedoe “straks”? Komt het omdat Hans zo verrekte kalm is en vol aanvaarding? Is het al het bezoek waartegen ik steeds een soort maak-je-maar-niet-druk-om-mij-met-mij-gaat-het-goed-riedeltje afdraai wat ik nu zelf geloof? Komt het door de zwarte humor die wellicht een schild is tegen de zwarte werkelijkheid? Of ben ik toch een beetje een ijskoningin?

Of komt het omdat ik hier al 29 jaar op voorbereid ben, als vrouw van een 20 jaar oudere man? De statistiek is altijd tegen ons geweest, we hebben nooit gedacht “als we later oud zijn”, we hebben nooit bedacht wat we “later” gingen doen. Voordeel is, we hebben gedaan wat we wilden doen, alsof het al “later” was. Er is geen bucketlist meer voor ons samen. 

Ik heb altijd geweten dat ik het alleen ook moet redden, dus moet ik voorbereid zijn. Voorbereid op het doen van de financiën, het onderhouden van huis en tuin (ik heb heel veel eigen gereedschap wat geschikt is voor mijn handen), het alleen dingen ondernemen, mezelf vermaken, voorbereid op alleen zijn….

Maar ik ben totaal niet voorbereid op hoe ik me nu voel, zo raar dat ik het niet kan omschrijven. Ik vraag me af en toe af of dit normaal is, waarom snik ik het niet uit van verdriet, waarom trek ik de haren niet uit mijn kop van ellende, rol ik niet over de grond van zielepijn? 

Meestal leg ik het naast me neer en leef gewoon verder. Ik zorg voor Hans zo goed ik kan, ontzorg hem, regel alles, doe alles wat er gedaan moet worden, maak lijsten en wilsbeschikkingen, we knuffelen meer dan ooit met elkaar en ik probeer elke avond zo lekker mogelijk voor hem te koken. En zo sukkelen we door, deze zomerdagen.

We hebben intussen wel iets héél bijzonders gedaan en nog wat leuke dingen op de planning. Daar vertel ik de volgende keer over in een wat gezelliger blog!