IJskoningin
Ooit werd ik als puber uitgemaakt voor verwaand en ijskoningin. Koelkast werd er ook nog wel gezegd. Niks was minder waar, natuurlijk, ik was gewoon een puberaal verward vat van emoties die ik behendig verborg achter een nuffige blik en neus in de lucht.
Niemand noemt me nog zo en na de puberteit leerde ik redelijk goed met mijn emoties overweg te kunnen. Ik praat makkelijk over wat me bezighoudt en schaam me totaal niet voor boosheid, geluk, enthousiasme, ergernis, blijdschap, verdriet of angst. Maar dan moet ik het wel voelen.
Wat is er dan nu mis met mij? We weten nu 4 weken dat hij uitgezaaide kanker heeft en 10 dagen dat het einde oefening is, geen behandelingen meer, wachten op het einde. Ik vind het verschrikkelijk, wil hem helemaal niet missen, soms voel ik me paniekerig over wat komen gaat. Maar gehuild heb ik nog bijna niet, ik voel verdriet maar het zit als het ware achter glas, ik weet dat het er is, maar ik kan er niet bij.
Komt dat omdat we het nog maar kort weten? Moet de klap nog komen? Komt het omdat hij nog geen pijn heeft en behalve mager en moe er niet uitziet of hij binnenkort doodgaat? Komt het omdat ik heel praktisch en pragmatisch ben ingesteld en vooral bezig ben met alles draaiende te houden en me voor te bereiden op het regelgedoe “straks”? Komt het omdat Hans zo verrekte kalm is en vol aanvaarding? Is het al het bezoek waartegen ik steeds een soort maak-je-maar-niet-druk-om-mij-met-mij-gaat-het-goed-riedeltje afdraai wat ik nu zelf geloof? Komt het door de zwarte humor die wellicht een schild is tegen de zwarte werkelijkheid? Of ben ik toch een beetje een ijskoningin?
Of komt het omdat ik hier al 29 jaar op voorbereid ben, als vrouw van een 20 jaar oudere man? De statistiek is altijd tegen ons geweest, we hebben nooit gedacht “als we later oud zijn”, we hebben nooit bedacht wat we “later” gingen doen. Voordeel is, we hebben gedaan wat we wilden doen, alsof het al “later” was. Er is geen bucketlist meer voor ons samen.
Ik heb altijd geweten dat ik het alleen ook moet redden, dus moet ik voorbereid zijn. Voorbereid op het doen van de financiën, het onderhouden van huis en tuin (ik heb heel veel eigen gereedschap wat geschikt is voor mijn handen), het alleen dingen ondernemen, mezelf vermaken, voorbereid op alleen zijn….
Maar ik ben totaal niet voorbereid op hoe ik me nu voel, zo raar dat ik het niet kan omschrijven. Ik vraag me af en toe af of dit normaal is, waarom snik ik het niet uit van verdriet, waarom trek ik de haren niet uit mijn kop van ellende, rol ik niet over de grond van zielepijn?
Meestal leg ik het naast me neer en leef gewoon verder. Ik zorg voor Hans zo goed ik kan, ontzorg hem, regel alles, doe alles wat er gedaan moet worden, maak lijsten en wilsbeschikkingen, we knuffelen meer dan ooit met elkaar en ik probeer elke avond zo lekker mogelijk voor hem te koken. En zo sukkelen we door, deze zomerdagen.
We hebben intussen wel iets héél bijzonders gedaan en nog wat leuke dingen op de planning. Daar vertel ik de volgende keer over in een wat gezelliger blog!
6 reacties
Ik kan me zo voorstellen dat je lijf en hoofd nog geen tijd hebben voor emoties. En dat je dat (onbewust) ook nog niet wilt, want je bent er voor jouw Hans en je wilt niet zijn laatste tijd doorbrengen in tranen. Jij moet je staande houden, want wie moet het anders doen?
Denk je dat het je opbreekt? Voelt het als een gemis om niet tegen iemand te ventileren? Want dan is het vast goed om toch hulp te zoeken, bij de praktijkondersteuner of een Inloophuis of psycholoog of wat ook. Maar misschien is het gewoon hoe jij in elkaar steekt en nee, daar is niks mis mee.
Sterkte met alles! Ben benieuwd naar dat gezelliger blog XXX
Ha Frie, ik denk niet dat ik hulp nodig heb, ik ben een beetje zo gebakken. Intussen staan de zaken er alweer anders voor, zie mijn Gezellige Blog 😉. Het is een proces, hè, elke dag is weer anders. En wat ik me nog herinner van direct na mijn eigen kankerdiagnose, het komt in golfjes en golven binnen, je geest lijkt je te beschermen tegen te veel besef. Wat ik door dit blog heb gemerkt is hoe het opschrijven helpt! Dus dat blijf ik nog maar even doen.
Miranda X
Hi Miranda,
ik heb je blog een aantal keren gelezen en heb nu de rust om te reageren. De titel IJskoningin klopt volgens mij van geen kanten.. wat ik lees is een warme zorgzame vrouw die al heel veel heeft meegemaakt en nu nog meer verdriet en uitdaging op haar bordje krijgt. Ongelooflijk hoeveel jij voor je kiezen hebt gekregen, en krijgt.
Je schrijft dat je al op heel veel bent voorbereid maar dat zijn idd allemaal praktische zaken. Heel belangrijk dus top dat dit geen zorg meer is, maar toch.. Volgens mij kun je je niet voorbereiden op de huidige situatie en kun je het alleen maar ondergaan. Hier houdt jouw controle op.
En hoewel Hans degene is met de ziekte, zijn jullie beide slachtoffer van deze situatie. Dus alle liefde en zorg die Hans krijgt, van jou, van anderen, mag jij ook ontvangen, je hoeft je niet 'groot' te houden, het draait ook om jou.
Ik wens je heel veel sterkte, liefde, steun en knuffels met elkaar en hopelijk helpt het schrijven van je blog je in jouw proces. Ik blijf je volgen en hoop dat we met elkaar hier jou tot steun kunnen zijn.
Lieve groet, Godelief
Ha Miranda,
Je bent niet gek, je bent geen vliegtuig en je bent geen ijskoningin. Zo te lezen doe je precies wat bij je past. Supergoed! Ik zat 2 jaar geleden waar jij nu zit en herken je verhaal. Ik wil hier niet per se mijn eigen ervaringen etaleren, maar ik wil je toch graag schrijven. Er komt nog zware periode aan. Ja, dat is moeilijk voor te stellen, nu, maar die komt en als die komt, kun jij dat ook. Je merkt het vanzelf, het is namelijk niet te missen. Als het je lukt om ook dan, in de laatste weken en dagen van zijn leven met je hele zijn en aandacht bij je man te zijn, dan kan ook die periode toch ook waardevol zijn. Je verstilt dan vanzelf. Er valt dan ook niets meer te regelen, trouwens. Zeker niet als je zoals jij, nu al alles regelt en organiseert.
Ik mis mijn man. Ik heb verdriet. Echt, maar ik heb geen 'klap' oid gehad. Ik ben nog geen moment huilend door mijn benen gezakt. Als dat wel zo was geweest, was dat trouwens prima geweest, laat ik dat ook zeggen. En waarom zou je geen zwarte humor mogen hebben?
Misschien komt bij mij de klap ook nog, maar ik denk het niet.
Ik wens jou en je man alle goeds voor de komende tijd.
Groetjes,
Carolina
Dank je wel voor het delen van je ervaring! Fijn te horen dat ik niet gek ben 😉. Er is gewoon geen standaard manier om te reageren, maar we zijn geconditioneerd door wat we op tv zien, denk ik. En door wat anderen zeggen dat jij vast nog zal gaan doormaken of hoort te voelen. Zoals jij het zegt, over die zware periode, ja dat is waar, dat besef ik me goed. En ja, ik weet zeker dat ik dat aan kan. Het leven is soms niet makkelijk en dat hoeft ook niet. Dat maakt het niet minder mooi, en dat is deze periode zeker óók, mooi en bijzonder.
Miranda
Dag Miep, het is bij mij 5 jaar geleden dat mijn man is gestorven aan longkanker. Toen we de diagnose hadden gekregen, waren we allebei heel verdrietig. Maar tijdens de periode van zijn ziekzijn, ben ik heel opgeruimd geweest. Ik denk dat er iets is als zelfbescherming. Iets in je hoofd zorgt ervoor dat je dit kan. Alles moest wijken voor de zorg voor mijn man. Hij moest nog een goede tijd hebben. Dat stond voorop. Pas achteraf besefte ik dit. Zo heb ik het ervaren. Ik denk dat dat voor ieder anders zal zijn. Maar dat van de onbewuste zelfbescherming heb ik van meer mensen gehoord.
Ik wens jullie heel veel moed en sterkte . groeten, Vera