Aaaah, wat zielig!

Eigenlijk wilde ik het hebben over de “valse lente”  die we nu beleven. Een heel betoog had ik in gedachten. Over hoe gek het is om een paar dagen te denken dat het einde nabij is, dat het zo slecht gaat dat je je niet kan voorstellen dat het beter kan gaan. En hoe ik dan een week later toekijk hoe Hans zelf naar de wc loopt, zich zelf aankleedt, een bak kibbeling wegwerkt waar ik misselijk van wordt als ik er naar kijk. De midweek met vrienden die morgen begint, waarvan ik een week geleden niet had gedacht dat die door kon gaan. Nu hebben we op het vakantieadres een hooglaagbed en een rollator besteld en gaat het er gewoon van komen! Leve de Nederlandse verzorgingsstaat trouwens, wat ongelooflijk goed dat we dit zo konden regelen. We weten dat deze goede periode eindig is, maar daar denken we nog maar niet te veel over na.

Ook had ik bedacht eens een blog te schrijven over het verlies van zorgeloosheid als je in aanraking komt met kanker. Dat merkte ik zelf al toen ik zelf kanker kreeg, alle vanzelfsprekendheden vallen weg en dat doet zo’n zeer! Ook nu zijn de zorgen groot en de vanzelfsprekendheden klein. Maar als ik voorbij dit verlies kijk zie ik ook wat anders. Gesprekken krijgen meer diepgang, knuffels meer gevoel, liefde is liever en verdriet is rauwer. Naast het rauwe verdriet ervaar ik blijdschap, dankbaarheid, intimiteit, oprechtheid en goedheid. Het leven, mijn leven, is rijk en vol en goed zoals het is. Ondanks of juist dankzij die vervloekte dood voor de deur. Ondanks of juist dankzij al het verdriet, het af en toe niet kunnen ademen van de pijn in mijn hart. Ondanks of juist dankzij die kanker die ons huis al voor de derde keer bezoekt en dit keer mijn lief naar gene zijde gaat ontvoeren. Ondanks of juist dankzij het verlies van zorgeloosheid ervaar ik de grandioosheid van mijn leven. De titel van dit blog zou dan ook zijn: van zorgeloos naar grandioos leven. Ach, misschien schrijf ik dat blog nog eens.

Want nu wil ik het over iets anders hebben. Over zelfmedelijden. Mag dat? Want in dat grandioze leven van mij heb ik het ook heeeel zwaar. En omdat ik er niemand de schuld van kan geven en ik er ook niemand al te veel mee wil belasten (ik maak een uitzondering voor jullie, lieve lezers 😉), klaag ik het hier van me af. 

Want:

Ik ben druk, heel druk. Familie, vrienden etc die nog een laatste en nog een allerlaatste keer willen langskomen, koffie willen met een koekje, de hond die aandacht en wandelingen nodig heeft, het huishouden wat maar door en door gaat, de tuin die jungleachtige proporties aanneemt. De tomaten alleen al, waarom zoveel, jongens? Hou even op met groeien, alsjeblieft! En wat gaan we vanavond nou weer eten? Oh, en Hans wil je nog wat drinken? Liever een softijsje, dus spring ik in de auto en ga het halen. Etcetera…

Ik  ben bang, heel bang.  Een week geleden kreeg ik een voorproefje van wat er gebeurt als pijn en ongemak ineens enorm toenemen. Ineens zit ik in de zorgrol, ben ik verantwoordelijk voor medicatie, contact met huisarts, huisartsenpost, hulpmiddelenverstrekker, zorgverzekeraar etc. Nu is het weer rustiger, maar dat komt terug en hoe zal dat zijn? Hoeveel pijn komt er nog? Als we de misselijkheid maar onder controle kunnen houden! En dan, als het eind komt, is er nog tijd voor euthanasie? Hij is nu al af en toe behoorlijk warrig, kan hij straks die beslissing wel nemen? Of moet hij die hele figuurlijke gifbeker leegdrinken? Etcetera…

Ik ben moe, heel moe. Al slaap ik best goed, elke ochtend denk ik, laat mij maar liggen. Ik begin er even niet aan, aan deze dag. ’s Middags zit ik ongegeneerd te gapen en verzeker het bezoek dat het niet aan hun ligt (soms wel, daar moet ik eerlijk over zijn). Mijn haakwerk pak ik soms op en leg het dan weer neer, mijn hoofd kan het niet aan. De puzzelboekjes op een stapel naast mijn stoel stof ik regelmatig af, mijn brein moet nog maar even op zijn training wachten. Elke dag Het Woord in de app van de Volkskrant spelen moet maar even genoeg zijn. Etcetera…

Ik ben het zat, heel zat. Dat kan natuurlijk niet, dat je er na amper 6 weken ziekte al klaar mee bent. Haha, lacht de kanker, ik ben nog niet klaar, ik ben het nog lang niet zat. En daar zit je dan maar mee, je moet gewoon doorgaan ook al komt het uit je tenen. Maar iedereen in mijn huis (ons heiligdom!) toelaten, gastvrouw zijn (eerlijk gezegd, hospitality is niet my middle name), dagelijks met iedereen communiceren (Hoe is het nou? Kunnen we morgen langskomen?) en dat op een vriendelijke manier doen, het is gewoon heel erg vermoeiend. Dan moet je weten, het bezoek komt binnen en gaat zitten, ik voorzie van hapje en drankje en het gesprek begint. Hans zijn ogen vallen af en toe dicht of hij staart wat in de verte. Af en toe mengt hij zich in het gesprek, maar het op gang houden en entertainen, tja, dat is van oudsher mijn taak. En ook al zijn het meestal mooie, fijne, lieve, geweldige gesprekken met mooie, fijne, lieve, geweldige mensen, het is me af en toe te veel. Etcetera…

Zelfmedelijden dus, je koopt er niks voor, het kost alleen maar extra energie, toch  overvalt het me soms. Nu heb ik gedeeld met jullie en kan ik er weer tegen. Dat is maar goed ook, want er is werk aan de winkel. Morgen gaan we op vakantie, dus er moet gepakt worden. We hebben heel veel zin in even weg, even gewoon Hans en Miranda zijn, een beetje verwend worden en genieten. Dus zielig? Wie is er zielig? Ik zeker niet!

Miranda