Over hooggradige massieve DCIS, amputatie, reconstructie, Ecuador en Tamoxifen

Gelukkig was het 'bijna' een hartstilstand. En ik leef nog.

De laatste tijd viel me op dat ik ter hoogte van de onderrand van de gereconstrueerde borst aan het wrijven was. Raar, want dat is gevoelloos. Dacht ik. Ik had er een soort jeuk/lichte pijn of irritatie. Moeilijk te beschrijven, maar ik…

Wat ben ik toch een naïef iemand... Had ik me zo ingeprent: maart reconstructie, dan enkele maanden herstel en tegen de zomer kan ik alles achter me laten en het kankerhoofdstuk afsluiten!

Dit laat je niet achter je, dit hoofdstuk sluit je niet af. Je neemt het mee, merkt en ziet elke dag dat je…

Dankzij het protheseproject (ter info voor zij die mijn verhaal niet kennen: ik zamel externe borstprotheses in om er Ecuadoriaanse lotgenoten mee te helpen) kwam ik in contact met een regionale lotgenotengroep ‘Lenabeau’. Aangezien ik mezelf zie als een atypische borstkankerpatiënt (want geen…

Gisteren was het zover. Een grote mijlpaal: mijn laatste operatie!

Al moet ik toegeven: operatie vind ik een groot woord. Een 'kleine ingreep' lijkt me correcter. Veel stelde het niet voor, maar ik onderging een tepelreconstructie. Zot hoe men met wat knip- en naaiwerk een 'toepje' kunnen maken. En…

Iets méér dan een jaar geleden, werd ik voor de eerste maal geopereerd onder volledige narcose. De amputatie. Het is duidelijk waarom de operatie noodzakelijk was. En het resultaat was ook duidelijk: de kanker was weg (allez, dat zeiden ze en geloofden we ook. Ondertussen weten we beter). De borst…

De eerste dagen thuis waren confronterend: het effect van de verdoving was goed te voelen waardoor ik niet veel uit mijn zetel kwam. Bovendien verkrampte mijn bovenlichaam te pas en te onpas en dit om onduidelijke reden. Zo pijnlijk dat ik helemaal dan vast zit en gewoon niks meer kan bewegen. Ik…

Ik eindigde mijn vorige bericht met de dag dat ik voor het eerst een (postoperatieve) prothese kreeg. Het gevoel dat me overspoelde was echt overweldigend en zal ik nooit vergeten.

Ik spring even in de tijd. Enkele maanden vooruit tot het heden.

In november 21 werd de datum voor de reconstructie…

Maandag 5/7/21: het wordt een drukke ochtend. Het is een komen en gaan van mensen. De oncocoach Jurgen komt eens binnen, vraagt hoe het gaat en verontschuldigt zich uitgebreid dat hij er vrijdag dan toch niet bij was. Blijkbaar hebben ze hem pas heel laat gebeld om te zeggen dat ik naar het OK was. …

Het is zondag en in het ziekenhuis betekent dit boterkoeken of croissants of een andere zoete koek. Ik geniet van dit extra 'in de watten gelegd worden'. Helaas werkt het niet positief op mijn gemoed: ik ben huilerig opgestaan en zal ook huilerig gaan slapen. Ik lijk plots te beseffen dat 't best…

3/7/2021.. 

De eerste nacht in het ziekenhuis was geen succes. Maar dat is niet abnormaal: ze komen enkele keren in de nacht nakijken of alles in orde is na de operatie. Ook doet de wonde wat pijn, maar al bij al valt het heel goed mee. Met het hartvormige kussentje lukt het me zelf om al wat op de…