stap 7: naar huis met 1 borst

Maandag 5/7/21: het wordt een drukke ochtend. Het is een komen en gaan van mensen. De oncocoach Jurgen komt eens binnen, vraagt hoe het gaat en verontschuldigt zich uitgebreid dat hij er vrijdag dan toch niet bij was. Blijkbaar hebben ze hem pas heel laat gebeld om te zeggen dat ik naar het OK was. 

Verpleging maakt me los van alle buisjes: het infuus, de redons/drains worden weggehaald. Ik lijk direct een pak gezonder/meer klaar om naar huis te gaan. En ik mag eens (kort) in de douche. Dit is écht genieten! Héérlijk hoe proper en goed je je voelt die eerste douche na een operatie.   

De borstchirurg komt ook nog eens langs, bekijkt de wonde, geeft haar akkoord dat ik vandaag naar huis mag. 

Vervolgens valt een kinesiste binnen: hoewel ik geen okselruiming kreeg, vond de borstchirurg het voor me interessant om te horen wat ik wel/beter niet mag doen. Ik zal er rekening mee proberen houden... Ik vraag naar kinesiste Kristin. Ik ken haar van 20 jaar geleden toen ik met mijn Guillain-Barré Syndroom elke dag in de revalidatie en kinezaal kwam. Ja, ze werkt er nog en ze mag haar zeker mijn groeten doen en doorgeven wat er aan de hand met me is.

En dan komt een onbekende, zwierige dame mijn kamer binnen vallen. Ze maakt bekend dat ze de bandagiste is. OK. Geen idee wat er dan komen gaat, dus ik wacht af. Ze bekijkt me even, rommelt wat in een zak en haalt er een doosje met een bruine BH uit én iets wat mijn allereerste prothese blijkt te zijn. Ze prutst wat aan beide en vraagt me dan de BH mét prothese erin, aan te doen. Ze pulkt nog wat vulling uit de prothese, en dan mag ik in de spiegel kijken. Het resultaat is verbluffend. Zelf het bruine kleurtje vind ik heel OK. Een uur geleden zat ik emotioneel nog in zak en as omdat ik het ziekenhuis moest verlaten met een borst minder. En nu zit ik hier en heb ik plots mijn borst terug. Je ziet er echt niks van dat ik een deeltje van mezelf moet missen! Ik voel me fier en emotioneel, maar positief emotioneel. Ik ben ontzettend dankbaar voor dit mooie geschenk, want zo zie ik het echt: als een geschenk dat me weer volledig maakt.   

Na de lunch is het nog even wachten op Tom om naar huis te trekken. Er wordt op de deur geklopt en daar is ze dan: Kine Kristin! Wat leuk om haar terug te zien! Het is een 19 jaar geleden dat ik haar het laatst zag, maar ze is nog niet veranderd. En wat leuk dat ze me nog kende én de moeite doet om me eens te bezoeken. Maar het gesprek loopt totaal anders dan gedacht. Ze blijkt een lotgenoot. Ze had ook al een reconstructie met eigen weefsel (DIEP flap). Het is grappig dat ze me zomaar ongegeneerd het resultaat laat zien. Maar dat resultaat mag ook gezien zijn. De grote wonden zien er 'ok' uit en schrikken me niet af. We wisselen telefoonnummers uit en beslissen wat contact te houden.

En dan is het moment aangebroken om het ziekenhuis, wat toch steeds een beschermende, veilige coccon is, te verlaten. Eens thuis zie ik een keuken die overhoop ligt, maar ik kan deze niet zelf onder handen nemen. Ik voel me te zwak ervoor. Buurvrouw Kristin (is niet kine Kristin!) staat plots voor de deur met een warme maaltijd. Ik hou het niet droog, dat is zó ontzettend lief van haar. En nog méér: ze zegt de eerste week sowieso voor ons mee te koken. Schatten van buren, echte vrienden, noem ik dat. Het doet me beseffen, en ervaren, dat het idd een kleine moeite is om zo anderen te helpen. Ik neem het mee. Het komt zeker nog wel eens van pas!

Ze ziet de keuken en ik ben enorm beschaamd dat zij hierin aan de slag gaat. Ik voel het zwart worden voor de ogen en moet me snel even gaan leggen in de zetel. De confrontatie met dat het fysiek minder gaat, dat ik niet de energieke ben die alles direct aanpakt... het wordt me even te veel en de tranen lopen voluit. Kristin probeert me te gerust te stellen en me te troosten: 'het is normaal dat je je zo voelt na een operatie én je mag blij wezen dat die borst én die kanker dus, weg zijn'. Maar zo zie ik het niet, want voor mij voelde die borst nog steeds gezond. Ik denk dat het anders zou zijn geweest als ik wél een bolletje had gevoeld, dan was het realistischer en misschien makkelijker te aanvaarden dat ik kanker heb/had. Wat is het trouwens: Heb of had?