En wat staat die 'Ecuador' daar nou te doen??

Ik eindigde mijn vorige bericht met de dag dat ik voor het eerst een (postoperatieve) prothese kreeg. Het gevoel dat me overspoelde was echt overweldigend en zal ik nooit vergeten.

Ik spring even in de tijd. Enkele maanden vooruit tot het heden.

In november 21 werd de datum voor de reconstructie vastgelegd. Er was een wachttijd van een 6-tal weken, maar erna was er plaats in de agenda. Ik rekende en telde en bekeek hoe ik mijn werk het beste zou kunnen regelen, en zo werd het 15 maart 2022. De wetenschap dat die datum vast lag, dat er weer een lichtpuntje was om naar uit te kijken, eens iets positiefs, deed me echt goed. 

Maar met die datum, kwam ook het besef dat ik mijn protheses niet langer zal nodig hebben (dat is natuurlijk ook het doel van de reconstructieve operatie, toch!?). En de volgende gedachtenstroom kwam op gang: wat moet ik dan doen met die protheses? Daar is niks mis mee, die zijn perfect in orde! Ik kan ze in mijn schuif leggen en af en toe er eens het stof van afnemen of... ik zou ze kunnen geven aan mensen die ze écht nodig hebben. Dit is niet hier, want hier 'krijgen' we ze, maar in landen zoals bv. Ecuador zou het me verwonderen dat deze ook zo gratis ter beschikking van de patiënten gesteld zouden worden . 

Ik werk al een 10-tal jaar samen met verschillende universiteiten in, en verspreid over, Ecuador. Verschillende van de collega's zijn échte vrienden geworden. En dat bleek nogmaals toen ik na een online vergadering de vraag stelde of ze me zouden kunnen helpen om contact te leggen met artsen etc. om de noden en de situatie rond borstkankers aldaar in kaart te brengen. Ik kreeg enkel enthousiaste reacties, wat ietwat verwonderlijk was gezien het allemaal mannen zijn én men in een land als Ecuador toch niet zo openlijk praat over borsten etc. 

In januari 22 kreeg ik al het nieuws dat Rotary Tena in februari een prothese-actie wou organiseren. Er hadden zich binnen de kortste tijd al meer dan 80 dames uit amazonegebied aangemeld. Ik diende dus een serieus tandje bij te steken, want ik had nog geen enkele prothese (behalve de mijne, maar die had ik zelf nog nodig)! Dankzij persbelangstelling én de vele reacties daarop was mijn garage snel gevuld met  protheses en protheseBHs. 

Ondertussen hebben we reeds 3 transporten naar Ecuador uitgevoerd: collega's en ikzelf die voor het werk naar daar gingen, namen steeds extra valiezen met protheses mee. Zo hebben we al een 400 protheses naar daar gebracht en konden al honderden dames geholpen worden. Het is hartverwarmend én emotioneel om de dames die als schuchtere wezentjes naar binnen komen, als fiere personen naar buiten te zien wandelen. Dít gevoel van zelfvertrouwen, van eigenwaarde, van terug compleet te zijn ervaarde ik ook. Dít is het gevoel dat ik met deze actie wou doorgeven! En het is heerlijk te zien dat we in dit opzet méér dan geslaagd zijn!

Maar de nood is heel groot, vooral ook omdat de voorbije jaren heel snel werd overgegaan tot amputatie (corona, weet je wel. En dan is borst-eraf zoveel makkelijker en sneller en dan moet je maar naar huis gaan in blijheid dat je nog leeft! Dit wordt letterlijk tegen de patiënten daar gezegd!). We werken, naast de Rotary clubs, ook samen met Fundación Fuerza Rosa, een vereniging van en voor borstkankerpatiënten. Een unieke vereniging die aandacht heeft voor de lotgenoten én hun familie en dat zowel op psychologisch als materieel vlak. Er staan ondertussen bij hen een 600 dames op de wachtlijst om een prothese te bekomen, bij Rotary zijn het er een 300. Ik gaf gisteren nog een lading door aan een Ecuadoriaanse dame die ze voor ons zal meenemen (zie foto), en mijn dochter en ikzelf reizen zondag af met minstens 5 valiezen. Maar er is méér nodig. Véél meer. 

Om dit allemaal te kunnen blijven bekostigen, zijn fondsen nodig. Deze kan ik maar aanvragen als ik een vzw heb. Dus daar zijn we ook mee bezig. De vereniging zou 'Phara vzw' gaan heten. 'Phara' verwijst naar de naam Phara-hildis. Phara betekent baken, vuurtoren: zo'n lichtpuntje, een houvast is wat we voor de lotgenoten ook willen zijn. Hildis betekent strijd, kracht: en zijn we niet allen sterke dames die de strijd tegen kanker volop aangaan?! De puzzelstukjes lijken precies op hun plaats te vallen. Phara is bovendien ook de naam van ons overleden dochtertje... 

Dus vandaar dat in de titel van mijn blog 'Ecuador' vermeld staat. Het lijkt de vreemde eend in de bijt, maar dat is het dus niet (echt).

Aangezien meer en meer mensen me vragen om op de hoogte te blijven van wat we in Ecuador concreet doen, heb ik de stap naar sociale media gemaakt. Geïnteresseerden kunnen volgen op de facebookpagina van 'Phara vzw'. 

Met dit blogbericht vraag ik niet naar geld! Maar heb je postoperatieve of externe, (liefst niet-klevende) silicone protheses liggen die je niet meer gebruikt: deze zijn zeker welkom! Je kan er lotgenoten een nieuw leven mee geven en hen heel gelukkig maken.