Postop MOC: eindelijk eens goed nieuws!

De eerste dagen thuis waren confronterend: het effect van de verdoving was goed te voelen waardoor ik niet veel uit mijn zetel kwam. Bovendien verkrampte mijn bovenlichaam te pas en te onpas en dit om onduidelijke reden. Zo pijnlijk dat ik helemaal dan vast zit en gewoon niks meer kan bewegen. Ik kreeg het bv. wanneer ik mijn haar aan het wassen was. Al huilend word ik door mijn dochter en man uit het bad gehaald.

Er wordt geopperd dat dit zou komen door de lichaamspositie tijdens de operatie, maar dat lijkt uiteindelijk weinig waarschijnlijk. Vermoedelijk zijn de verkrampingen een reactie op het gebeurde: zowel fysiek, maar vooral ook mentaal. Ik dien pijnstilling te nemen en dat helpt. Gelukkig maar.

Op 8 juni 2021 ging in de voormiddag de Postoperatieve MOC door.  In de namiddag worden we bij de borstchirurg verwacht. Weer wacht ik lange tijd in de wachtzaal terwijl Tom buiten wacht. Het is zenuwslopend, véél spannender dan eerder. Maar het wachten wordt beloond: we zijn aan de beurt. En we krijgen goed nieuws: alle snijranden waren vrij, de kanker is weg! Aangezien de sentinel negatief was en er een amputatie plaatsvond, is er geen chemo en geen bestraling. Wel moet ik aan de Nolvadex.

Ah, het is maar een pilletje nemen! Niks ergs, toch? Wat heb ik me daarin vergist! Zoals heel frequent te lezen op het forum van kanker.nl ervaren we veel bijwerkingen die van persoon tot persoon verschillen. De zwaarste bij mij zijn de depressiviteit en het niet kunnen doorslapen. Later kwamen daar de gewrichtspijnen en zware bloedingen bij. Dat pilletje is toch zo onschuldig niet...

 Vol goede moed trekken we naar de ardennen, waar we van een mooie, rustige zomer hopen te genieten. Het werd een koude en natte zomer. Zeer nat: en dit niet enkel meteorologisch. Ik ben een emotioneel wrak, huil te pas en te onpas en zonder echte reden. Dokters zeggen steeds weer dat het komt door de Nolvadex die me in één keer de menopause induwt en dat het helemaal normaal is dat ik me zo voel. Het is moeilijk te geloven dat het ooit betert...