zondag = jankdag

Het is zondag en in het ziekenhuis betekent dit boterkoeken of croissants of een andere zoete koek. Ik geniet van dit extra 'in de watten gelegd worden'. Helaas werkt het niet positief op mijn gemoed: ik ben huilerig opgestaan en zal ook huilerig gaan slapen. Ik lijk plots te beseffen dat 't best wel heftig is wat ik de voorbije weken heb meegemaakt én dat mijn lijf nu voor altijd de tekenen van kanker met zich meedraagt. Vooral dit laatste vind ik confronterend. 

De bloeddruk vandaag was beter, maar er wordt me toch afgeraden om met de betablokker te herstarten. Ik nam deze al enkele jaren om migraines tegen te gaan. Nu ik deze blog een jaar na datum schrijf kan ik daar een update over geven: de eerste maanden ging het qua migraines opvallend goed. Ik neem niet graag medicatie, dus als ik zo'n dagelijks pilletje kan laten wegvallen, voel ik me al beter. Echter, in het najaar 2021 kwamen de migraines terug, maar de frequentie was doenbaar. In februari 2022 diende ik véél te frequent anti-migrainemedicatie te nemen dan me lief was, maar het zou wel overgaan. Dacht ik. Ik denk dat zij die mijn blog helemaal lezen al door hebben dat ik met momenten een heel naïef iemand blijk te zijn. Of eerder: een koppig iemand die niet wil toegeven aan het falen van haar lichaam. We zijn nog eens 4 maanden verder en ik heb deze week aan de artsen gevraagd of ik met de betablokkers terug mag beginnen. Ik heb nagenoeg elke week 3 tot 4 dagen migraine. De fun is eraf, er moet iets tegen gedaan worden. 

Soit, een jaar terug liet ik deze pillen dus liggen, en de verpleging kwam meermaals per dag langs met pijnstillers die ik dus niet, of minimaal, nam. Zeiden ze me dan dat ik moest beginnen afbouwen met de pijnmedicatie, want ik zou de maandag naar huis mogen. Eh... ik was nog niet eens begonnen met het opbouwen van de pijnmedicatie!

Gezien de betere bloeddruk, mag ik alleen uit bed en wat rondlopen. Dit geeft me de kans om mijn 'platteborsttoestand' eens naderbij te bekijken. Het litteken is afgedekt, het besef dat de borst wég is, is hard. Ik hou het niet droog. Ik wil dit moment van eerste confrontatie echter vastleggen en neem eens een selfie... 

Het werd dus een emodag. Het bleek de eerste van nog ontelbare andere te worden. Het deed me enorme deugd om Francine de kamer te zien binnen komen. Ze is een lieve prille 80-er uit de Ardennen (een 250km van Gent) die haar echtgenoot Lucien na een recente zware trombose naar hetzelfde ziekenhuis had laten overbrengen. Gezien de dementietoestand van mijn moeder, kan ik niet bij haar terecht voor wat raad of voor een gewone babbel. Bij Francine kan ik dat wel. Haar bezoekje gaf veel steun, maar maakte ook de tranen los. 'Zie me hier liggen, met maar 1 borst...'. Samen huilen we, voor mij, voor haar Lucien, voor haarzelf. Later die dag kwam ze met Lucien eens op bezoek. Deze herinnering koesteren we allebei. Het is de laatste keer dat ik met Lucien nog een echte connectie had. Hij stierf uiteindelijk eind oktober.

Morgen mag ik naar huis. Ik merk dat ik er fysiek wel klaar voor zal zijn (ik ben al een pak sterker en wakkerder dan gisteren), maar mentaal is andere koek...