En dan begint het herstel...
3/7/2021..
De eerste nacht in het ziekenhuis was geen succes. Maar dat is niet abnormaal: ze komen enkele keren in de nacht nakijken of alles in orde is na de operatie. Ook doet de wonde wat pijn, maar al bij al valt het heel goed mee. Met het hartvormige kussentje lukt het me zelf om al wat op de linker zij te slapen.
In de ochtend is er weer een controle. Mijn bloeddruk wordt genomen, maar die is zeer laag: het toestel geeft een 4/3! De verpleegster neemt hem opnieuw en nog eens opnieuw. Ze loopt naar buiten en haalt een nieuwe bloeddrukmeter, maar het resultaat blijft hetzelfde. Ze haalt er een collega bij en ik krijg het advies om in geen geval alleen op te staan en veel water te drinken. Ik ben wel bekend met een lage bloeddruk, maar dit is wel mijn record! Echt raar dat ik me eigenlijk nog 'best ok' voel ondanks deze lage waarden. In de loop van de dag stijgt de bloeddruk wat en ik mag onder begeleiding eens uit bed.
Ik heb geen aangesloten infuus meer en moet enkel met 2 redons/drains rekening houden. Ik zie mezelf in de spiegel en vind me er maar belabberd uitzien. Ik word geholpen bij het wassen en laat het allemaal maar gebeuren.
Ik voel me verrassend 'OK' vandaag. Ik was er klaar voor. Het is goed zo. Ja, ik ben plat aan de linker kant en dan is dat maar zo. Ik voel me heel nuchter in de situatie. Raar...
Ik heb geluk dat de coronaregels nét aangepast werden: er mogen twee bezoekers komen. Tom en dochter Hannah komen in de namiddag eens op bezoek. Hannah heeft ondertussen haar eindexamens van het secundair achter de rug en kan van 3 maanden vakantie genieten. Ze heeft het hele kankerverhaal bewust naast zich neergelegd zodat ze zich op die examens kon concentreren. Achteraf gaf ze toe dat ze zich eigenlijk nooit echt zorgen om me heeft gemaakt omdat we van in het begin hadden aangegeven dat het wel goed zou komen. Voor haar is het kankerverhaal al lang afgesloten. Zoon Robin kan niet langskomen omdat hij in de ardennen verblijft (en we hebben het quotum van de bezoekers sowieso al bereikt). We beslissen een TEAMs gesprek te organiseren. Hij kan niet echt meemaken hoe ik me voel, hoe ik eruit zie, wat ik heb doorgemaakt, maar hij heeft hierdoor toch een klein idee wat er allemaal in en rond me omgaat.
Ik voel me nog opvallend vermoeid en wissel dutjes wat af met leesmomentjes. Die avond komt de nachtverpleegster rond 22u eens langs. Het klikt direct en we blijven babbelen. Beiden hebben we het idee elkaar van ergens te kennen, maar geen idee van waar. We overlopen mogelijkheden. Ze stond vroeger op de dienst 1ste interne, de afdeling waar ik in 2002 gedurende 7 weken verlamd door het Guillain-Barré Syndroom, gelegen heb. Maar nét in die periode bleek zij met bevallingsverlof, dus dat kan ook niet... We weten het dus niet, maar de babbel was wel leuk en deed de tijd (en de geplande filmavond) snel voorbij gaan.
De laatste dosis pijnstillers laat ik links liggen, samen met de andere die ik vandaag al niet meer genomen heb. Last en pijn zijn dus minimaal waar ik erg blij om ben! Meterologisch was het een bewogen dag met veel en zware onweersbuien. Gelukkig bleef het bij mij rustig...
