'Been there, done that...'
Dankzij het protheseproject (ter info voor zij die mijn verhaal niet kennen: ik zamel externe borstprotheses in om er Ecuadoriaanse lotgenoten mee te helpen) kwam ik in contact met een regionale lotgenotengroep ‘Lenabeau’. Aangezien ik mezelf zie als een atypische borstkankerpatiënt (want geen bestraling, geen chemo) had ik geen nood aan contact met lotgenoten. Enkel met Anita, maar dat is een ander verhaal. Toen plots dames en partners met oude borstprotheses aan mijn deur stonden, besefte ik dat het wel deugd deed om anderen hun verhaal te horen én zelf mijn verhaal te doen. Zo zette ik de stap naar Lenabeau: ik was omwille van de protheses op hun mailinglijst gezet en kreeg zo het voorstel van een verwennamiddag in de digitale postbus. Zo een verwennamiddag kon ik toch niet aan mij laten passeren! En zo kwam ik op de massagetafel en -stoel terecht, gevolgd door een koffietje met een stukje taart. Ik was nog maar 5 weken na mijn DIEP-flap reconstructie en was blij aan lotgenoten te kunnen laten zien dat ik al bijna helemaal plat op de tafel kon liggen. Ik ontmoette er dames die al jaren geleden een reconstructie hadden laten doen, dames die twijfelden, dames die al 2 jaar op de wachtlijst stonden (dankjewel, covid…) en een dame die haar operatiedatum al vastgelegd had. 8 augustus. Het klikte best wel met haar, maar wij Belgen zijn nogal bescheiden en vragen niet zomaar elkaars naam of contactgegevens. Dom eigenlijk: we praten openlijk over onze borsten, maar weten niet met wie we de eer hebben. Zo weet ik dat ze de mama is van een oudstudent van mijn man, maar geen idee wie zij is.
Een kleine twee maanden later organiseert Lenabeau een infoavond rond nieuwe reconstructietechnieken. Ik heb mijn operatie ondertussen wel al verteerd, maar vind het best interessant op de hoogte te blijven van de nieuwe ontwikkelingen terzake. Ik ga er dus naartoe en de dame in kwestie is er weer. Veel kans om te praten hebben we niet, maar haar glimlach voelt goed. En ze lijkt me klaar voor 8 augustus.
Ondertussen zijn we 8 augustus voorbij. Wat heb ik al veel aan die dame gedacht! Ik weet in welk ziekenhuis ze geopereerd werd, maar daar ik geen naam had, kon ik haar moeilijk gaan opzoeken. GDPRgewijs is dat nl. geen evidentie. Dus leef ik in stilte met haar mee: ‘oei, die eerste 24 uur zijn de zwaarste, maar die is ze nu voorbij’, ‘nu zal ze al van bed naar de zetel mogen’, ‘nu zou ze toch al thuis moeten zijn’… En als ik mijn dagelijkse littekenverzorging doe, denk ik aan haar: hoe zou het met haar zijn? Zou alles mooi genezen? Hoe zou ze alles ervaren? Ik zou haar willen zeggen dat het goed komt dat ze krom loopt, dat het verplicht op de rug slapen tijdelijk is en dat ze moet volhouden, dat vanaf nu de pijn en ongemakken zullen beteren,… Ik leef in gedachten mee, ik herbeleef alles: ‘been there, done that…’. Hoewel elk verhaal anders is.
Ja, kanker maakt me rijker, ik heb veel geleerd zoals bv. dat ik uitkijk naar een volgende bijeenkomst van Lenabeau waarop ik hoop haar terug te zien mét nieuwe boezen en waarop ik kan vragen: ‘wie ben je eigenlijk?’.