Over mij
Een maand na de bevalling van Eden, daar zit ik dan in de wachtruimte van de huisarts. Te trillen als een rietje, want diep van binnen weet ik dat dit niet goed zit..
Hier is wat context nodig.. Tijdens mijn laatste zwangerschap is er rond 30 weken een poliep ontdekt. Het was volgens de verloskundige niets ernstigs en na de bevalling moest ik die maar een keer laten checken bij de huisarts. Dat hebben we dus gedaan. En daar begint ook mijn kanker-verhaal.
De huisarts kijkt bedenkelijk.. Maar dit is geen poliep. Dit is iets anders. “Ik ga je toch doorsturen naar de gynaecoloog, met spoed..”. Mijn wereld staat even stil en alle mogelijke scenario’s spelen zich in een razend tempo af door mijn hoofd. Ik weet mijzelf bij elkaar te rapen en zeg tegen mijzelf “Maak je niet druk, het kan nog steeds iets onschuldigs zijn..”.
Nog geen 4 uur later lig ik bij de gynaecoloog in de stoel. Echo, eendenbek, biopt, uitstrijkje. Ik heb weleens leukere lijstje opgesomd moet ik zeggen. De gynaecoloog probeert mij gerust te stellen en zegt echt niet te weten wat het is. Het kan ook best eens goedaardig zijn. Diep van binnen weet ik dat het niet zo is, maar ik besluit haar te geloven. Over een week de uitslag. “Geniet vooral van je gezin en probeer er niet teveel over na te denken”. Te laat denk ik bij mijzelf. Maar vol goede moed gaan we toch de spannende week in..
24 juli 2020, de telefoon gaat. “Mevrouw de Wit, goedemiddag. Helaas was het biopt niet groot genoeg om te beoordelen. Dus ik wil een lis-biopsie voorstellen, met spoed.”. Ho even, dit gaat te snel dokter.. Vragen als: maar wat kwam er dan uit het uitstrijkje? En.. het biopt moet toch iets hebben laten zien? Spoken door mijn hoofd. Als ik mijzelf heb herpakt, lukt het mij nog dit te vragen. Conclusie: een voorstadium van Baarmoederhalskanker of het is al baarmoederhalskanker.
BOEM! Kanker.. dit is het enige waar ik het hele weekend nog aan denk.
