16-09-2020 de operatie & Eden 3 maanden
De dag van de operatie komt steeds dichterbij. De laatste melkflessen worden afgekolfd voor mijn verblijf in het ziekenhuis en op dinsdag moet ik mij melden om 12 uur. Dan gaan we eerst de radioactieve stof in mijn baarmoeder laten spuiten en een CT scan maken. Eigenlijk willen ze dat ik blijf tot de operatiedag. Maar ik heb met professor Zweemer afgesproken dat ik tussendoor ontsnap naar huis en mij woensdag om 9 uur netjes weer meld.
Hoe goed ik de afgelopen weken eigenlijk ben doorgekomen.. Hoe zenuwachtig ik nu ben. Wat als er toch nog een uitzaaiing gevonden wordt? Overleef ik dit wel? Dan stoppen ze de operatie en moeten we alsnog chemoradiatie. Ik zoek zelfs even wat geruststellende woorden hier bij lotgenoten. Wat een ellendig woord is dat trouwens. Bah. Maar oké, dat zijn we nu eenmaal. Het helpt in ieder geval wel om hier mijn gedachten even te delen. En ik weet mijn zenuwen aan de kant te zetten.
Het inspuiten van de stof valt reuze mee. Vooraf had ik mij daar enorm druk om gemaakt. Daarna de scan, met contrastvloeistof. Dat waren ze even vergeten te melden. Wat word ik daar misselijk van zeg. Na 3 uur kan ik eindelijk naar huis. Geen borstvoeding meer geven, dat is wel even slikken. Maar het is voor een doel: beter worden! De nacht verloopt rustig, ik ben eigenlijk heel relaxed en ook de kinderen weten goed met de spanning om te gaan.
Woensdag 16-09-2020: hoera Eden is 3 maanden oud, wat een heerlijk mannetje ben je al! Kleine vriend! We brengen samen nog even Noa naar school. Een hele dikke knuffel en “tot morgen mama, de dokter gaat je beter maken”. Slik, het is toch wel even lastig weg te gaan. We rijden door naar het ziekenhuis. Mijn partner, Maes & Eden gaan mee. Maes vindt het maar gek: “Mama, waarom ga je straks niet gewoon mee naar huis?”. We proberen het hem zo goed mogelijk uit te leggen. Hij knikt en gaat snel door met zijn eigen ding. Om half 12 neem ik afscheid van mijn partner en kinderen. We huilen samen, zijn toch gespannen om wat komen gaat. Ik duik het bed nog even in en val als een blok in slaap.
Half 1, de verpleegster komt mij wakker maken. “Het is tijd mevrouw, we gaan naar beneden”. Ik hijs mij in het prachtige operatieschort en ze rijden mij naar beneden. Infuus prikken, wat vragen beantwoorden en wachten maar. Als de anesthesist komt is het echt tijd. We maken nog wat grapjes, praten over de kinderen en als professor Zweemer daar is dan is het tijd om te gaan slapen. Ik roep hem nog even toe: “Verpruts het niet hè, ik word wakker zonder baarmoeder!”. En dan ga ik dromen. Waarover? Geen flauw idee, maar ik heb vast lekker geslapen.
20:30 uur, ik word langzaam wakker. Het eerste wat ik doe is op de klok kijken. Half 9, dat betekent dat het is gelukt! Ik vraag het nog even na aan de verpleegster.. is mijn baarmoeder eruit? “Jazeker, maar meer weet ik ook niet”. Ik ben blij, die baarmoeder is eruit, de rest daar denk ik nog niet aan. Eigenlijk word ik heel fris en goed wakker. Ik krijg een lekker ijsje en praat honderduit met de verpleegster. Na een kwartier word ik opgehaald. Als we aankomen in de kamer zit daar mijn partner al. Hij verteld het goede nieuws, maar stiekem wist ik dat natuurlijk al. Het wachten voor hem moet een hel zijn geweest, ik was onder zeil en kreeg er niets van mee. Hij heeft de hele dag aan mij en de uitkomst gedacht.
Het is natuurlijk nog afwachten tot de definitieve uitslag van de patholoog, maar voor nu zijn we blij. Weer een stap gezet!
Ik voel mij top fit, of dat nu door de morfine komt, geen idee.. Als dat zo is, geef mij nog maar wat. Na 2 uurtjes neem ik afscheid van mijn partner. Lekker slapen & dromen over een goede afloop..