10-08-2020 het onderzoek & de sleutel van ons nieuwe huis

Omdat we al vrij snel weer bij de arts in zijn kamer zitten, lijkt het nog niet alsof we stil staan. Een week na onze eerste afspraak in het UMCU is het tijd voor de volgende stap. Of nou ja, meer een tussenstap. We weten vandaag in ieder geval of opereren nog een optie is of dat we ons alvast voor gaan bereiden op chemoradiatie. 

Heb ik al eens gemeld dat gynaecologische kanker echt de meest vrouw onvriendelijke kanker is? Ik heb de afgelopen weken na mijn bevalling nog nooit zoveel mijn benen wijd gehad voor een wildvreemde. Wat een ellende. Maar hoe gek, ook daar wen je zelfs aan.. Dus ik ga rustig op de martelstoel zitten en laat het allemaal over mij heen komen. Het is zo gepiept en na nog geen 5 minuten zitten we weer aan het bureau van de arts. 

Wat een opluchting het voelt allemaal “soepel” om in zijn termen te blijven. Opereren is dus nog steeds een kanshebber! Het voelt echt weer als een kleine overwinning. Zo nemen we de kanker inmiddels maar.. met kleine stapjes. Iedere keer weer een ander deurtje open. En deze keer de meest gunstige! En nu begint het lange wachten naar de MRI op 31-08-2020... 

Tijd om eens wat over mijzelf te vertellen dus! Kim, 28 jaar en moeder van drie prachtige kinderen. Noa 6, Maes 3 en Eden 0. Daarnaast heb ik een geweldige partner die mij steunt door dik en dun! Als werkvoorbereider in de Railsector heb ik een mannelijk beroep. Gek dus om juist die te moeten vertellen dat je baarmoederhalskanker hebt.. Maar ook dat is gelukt! Naast het werk, mijn partner en de kinderen houd ik enorm veel van wijn, mijn vrienden, schrijven en sporten. Dat laatste heb ik sinds de zwangerschap en Corona te weinig gedaan, geen excuses, gewoon lui.

Oh ja, we hebben ook net een nieuw huis gekocht en dit is de week dat we de sleutel krijgen. 13-08-2020 poppen wij de champagne en gaat de grote verbouwing beginnen. Slecht getimed hè? Ach ja, ook dit kunnen wij! 

Mijn kankerreis beleven we echt als een rollercoaster die tot nu toe nog niet is gestopt. De emoties gaan door loopings, snelle stukken en remmen ook weer af. De grootste mindfuck? Ziek zijn, maar je dat niet voelen. Overgeleverd zijn aan scans, onderzoeken en professionals, die jou gaan vertellen of het te behandelen is of niet.. en hoe. Bizar is het, niet te bevatten. De komende weken gaan we wachten op de MRI en de uitslag. En dan gaat de reis “echt” beginnen....