03-08-2020 het UMCU & de verjaardagsweek van Noa
Tot nu toe is alles in een razend tempo voorbij gegaan. Van het wachten bij de huisarts tot de uitslag: kanker.. nog geen 4 weken zijn er voorbij gevlogen en zitten we nu bij de Oncologisch Gynaecoloog in het UMCU.
Het afgelopen weekend was een rollercoaster. We hebben gehuild, gelachen, zijn bang geweest, positief geweest, dachten dood te gaan tot we gaan dit varkentje even wassen. Niets te gek. Bij het woord kanker zijn alle emoties geoorloofd. En daar hebben we flink gebruik van gemaakt. En nu? Door! die tumor moet eruit. Liever gisteren nog!
De arts begint zijn verhaal uiteraard met hoe erg hij het vind dat we in deze hel zijn beland zo net na de bevalling. “Ja, bedankt meneer. Maar laten we to the point komen, wat gaan we hier aan doen?”. Natuurlijk hebben we afgelopen weekend vriend Google weer geraadpleegd en zijn we aardig op de hoogte van de vervolgstappen en de opties. Zo snel mogelijk een MRI en een behandelplan. “Dan wil ik over 6 weken de MRI in plannen en vanuit daar beginnen met het behandelplan. De radicale baarmoederverwijdering of chemoradiatie.”. Wacht even.. over 6 weken? 6 weken? Dat duurt veel te lang. Alles is in een razend tempo gegaan en nu moeten we ineens 6 weken wachten? Terwijl er een tikkende tijdbom op mijn baarmoederhals zit? Dit rijmt niet in mijn hoofd, en ook mijn partner zit er verslagen bij. Die tumor moet eruit. Nu! De arts legt uit dat een MRI na de lisexcisie geen betrouwbare uitslag kan geven. Het lichaam is nog aan het herstellen en de lymfeklieren zijn hiervoor hard aan het werk. Elke MRI zal nu aangeven dat er vergrote lymfeklieren zijn en dan slaan we het verkeerde behandelpad misschien wel in. Oké, we begrijpen het. Maar snappen het niet. Of beter, willen het niet snappen. Is er dan niets wat we kunnen doen om al iets eerder te weten of opereren nog een optie is? Na wat onderhandelingen met de arts, is er alvast 1 inwendig onderzoek wat hij kan doen om te voelen of de tumor doorgegroeid is in de vaginawand. Als dit zo is, is opereren zeker geen optie meer. En eerlijk? Dat is eigenlijk het enige wat ik wil weten.. welke weg slaan we in? Welke deur nemen we? Want ik ben vastberaden om deze tumor te verslaan!
De MRI en het onderzoek worden gepland. Na weer wat onderhandelingen.. de arts en ik zijn er inmiddels goed in en de EU zou nog een puntje aan deze onderhandelingen kunnen zuigen, wil de arts volgende week het inwendige onderzoek al wel doen. Dat is fijn, dan hebben we weer iets meer zekerheid in deze toch al onzekere tijd.
De rest van de week staat in het teken van de verjaardag van Noa, 6 jaar alweer de kleine wijsneus. We maken er een top week van in de Efteling en het woord kanker is verboden terrein. Dit is haar week. En dat gaan we niet verpesten..