De berg die nooit slaapt.

De komende maanden voelen als een onoverzichtelijk web van uitdagingen. Een tweede operatie die ergens in de coulissen staat te wachten, chemotherapie die zichzelf al opdringt aan mijn dagelijks leven en een aanvullende CT-scan die als een onverwachte gast in mijn agenda moet worden ingepast. Het is…

Het voelde alsof de wereld zichzelf opnieuw uitvond, niet als een meesterwerk in wording, maar als een glas-in-loodraam dat barstte onder zijn eigen gewicht. Het licht dat erdoor viel, was verbogen, gespleten, maar nog altijd betoverend. Zo verraste het jaar eerder: met een schok die alles…

Als ik nu terugblik op de voorbije week voelt het alsof ik een niemandsland heb betreden tussen twee grote etappes. Alsof ik me in een beschut bergdal bevond halverwege een immense tocht die ik nooit zelf had uitgekozen maar waarmee ik toch onverwachts te maken kreeg. Ik nam afscheid van een oude…

Acht weken na de diagnose. Het klinkt als een concreet getal, maar voelt als een tijdspanne die niet meer in menselijke maatstaven is te vatten. Toen ik klein was, leek een schooljaar eindeloos, een zich traag voortslepende eeuwigheid waarin de dagen zich uitstrekten als glooiende landschappen…

Het voelt alsof ik nog geen minuut heb geslapen als ik opnieuw mijn ogen open. Er zijn geen dromen geweest, geen wonderlijke beelden die achter mijn oogleden dansen. Alleen deze nieuwe werkelijkheid, helder en stil. Ik scan intuïtief mijn lichaam, zoekend naar een stoma dat er hopelijk niet is. Mijn…

Een week voor de operatie voelde ik me alsof ik op een strak gespannen snaar liep, balancerend tussen hoop en angst bij elke stap. Hoogspanning. Het was alsof ik een berg beklom, met de wetenschap dat het bereiken van de top niet het einddoel is, maar dat de grootste uitdaging nog moest komen: de…

De afgelopen week voelde alsof ik in een storm zonder einde beland was. De operatie nadert met rasse schreden en met elke dag die voorbijgaat, lijkt de chaos in mijn hoofd alleen maar toe te nemen. Mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam is even verdwenen; het voelt als een onbekend landschap dat ik…

Alsof we onbewust de stilte en spanning van de afgelopen weken probeerden te doorbreken, voelde het weekend aan als een draaikolk van sociale activiteiten. Vrijdagavond bleven we thuis, maar het huis vulde zich al snel met het warme geluid van vrienden die binnenkwamen. Ze brachten een grote zak met…

De derde week voelde als een overgang, alsof we uit de hectiek van het begin naar iets diepers afdaalden. Er hing een soort stilte om ons heen, een nieuw ritme dat niet direct verlossing bracht, maar wel een ander soort focus. Het aantal afspraken verminderde, de acute paniek ebde langzaam weg, maar…

In de tweede week na de diagnose vulden de dagen zich soms als dikke mist, soms als ijzige helderheid. Elke ochtend leek de realiteit langzaam binnen te sijpelen, op zoek naar nieuwe woorden voor oude zekerheden die plotseling verdwenen leken. En op vrijdag, toen ik dacht dat de storm wat was gaan…