Camp 2 W9

Als ik nu terugblik op de voorbije week voelt het alsof ik een niemandsland heb betreden tussen twee grote etappes. Alsof ik me in een beschut bergdal bevond halverwege een immense tocht die ik nooit zelf had uitgekozen maar waarmee ik toch onverwachts te maken kreeg. Ik nam afscheid van een oude maar nog niet versleten bank die jarenlang als uitkijkpost had gefungeerd, een plek waar ik zonder nadenken kon gaan zitten en de wereld gadeslaan. In plaats daarvan staat er nu een zachte elementenbank die aanvoelt als een groene bergweide, een plek waar niet alleen mijn lichaam maar ook mijn gedachten tot rust kunnen komen, als reizigers die even in de zon gaan liggen en de warmte door hun kleren heen op de huid voelen branden.

Ik heb subtiele veranderingen aangebracht. Een nieuwe mechanische ventilatie waait als een heldere bergbries door mijn kamers en een beter lichtpunt verzacht de schaduwen. Het voelt als een basiskamp, een toevluchtsoord met fleece dekens, warme thee en plaats voor een kleine kring van dierbaren die als markeringen langs mijn route staan. Nu is het december, de bergen zwijgen in onstuimige stilte en in die stilte vond ik een oase van tijd.

Ik weet dat er een nieuwe top op me wacht ergens aan de horizon van 2025 in de vorm van een CAPOX-kuur. Een nieuwe beklimming met ijle lucht en onontdekte paden waar ik mijn krachten opnieuw zal moeten beproeven. Maar de afgelopen week koos ik ervoor mijn ogen niet strak op die verre steile wanden te richten. In plaats daarvan deed ik alsof de bergketen even een decorstuk was, een reusachtige schildering aan de rand van mijn gezichtsveld. Ik was een reiziger op een hooggelegen weide, waar het gras veerkrachtig voelde en de top slechts een verschijning was die ik nu niet hoefde te vrezen.

Mijn lief stond naast me als een sherpa die niet alleen mijn lasten deelde maar ook de weg wist. Zij zorgde voor een zekere rust, een herinnering dat ik niet elke minuut in gevechtsmodus hoefde te verkeren. Ik besloot een moment van rust in te bouwen, zoals een bergbeklimmer die bij zijn tent een vuurtje stookt, tegen een rotsblok leunt en geniet van het feit dat hij er nog is, dat hij nog ademt, nog voelt, nog deel uitmaakt van deze wereld, ook al wacht ergens verderop een nieuwe uitdaging.

En zo kom ik op de drempel van het einde van dit jaar. December kruipt voorbij als een moment van bezinning. Ik bekijk mijn leven in de spiegel van de voorbijgaande seizoenen: de zomerhitte ligt achter me, de herfststormen zijn gaan liggen en nu in de winterkoelte kan ik weer krachten verzamelen. Het is alsof de tijd zelf even stilhoudt of in ieder geval vertraagt, waardoor ik kan nadenken over waar ik sta. Ik zie dat de wereld buiten, met zijn onzichtbare dreigingen en microscopische onzekerheden, niet is gestopt met draaien, maar voor een tel leek het ritme zachter te worden gezet.

In deze laatste weken van het jaar is er altijd een mengeling van nostalgie en voorzichtige hoop. Ik kijk terug op de wonden die ik heb opgelopen, zowel fysiek als emotioneel. Ik herinner me hoe moe ik soms was, hoeveel moeite het heeft gekost om overeind te blijven. Tegelijkertijd voel ik de belofte van een nieuw jaar. Een jaar dat, zoals een verborgen vallei achter een bergkam, nieuw terrein biedt om te verkennen. Ik weet niet wat er aan de andere kant ligt, misschien uitgestrekte hoogvlaktes vol zonlicht, misschien nieuwe toppen en dalen, misschien onverwachte paden die ik nooit had kunnen bedenken.

Zekerheid is nooit mijn deel geweest. Zelfs wanneer cijfers en uitslagen helder lijken, blijft het leven een landschap vol nuances, zijsporen en raadsels. Ik sta aan de vooravond van 2025 en het voelt alsof ik een grens oversteek tussen twee landen: het oude land van ervaringen die ik heb doorleefd en het nieuwe land van mogelijkheden die ik nog niet kan bevatten. Een land waarin CAPOX een nieuwe route markeert, een medicinale expeditie om onzichtbare vijanden te bestrijden, en waarin ik mijn eigen veerkracht zal moeten hervinden of misschien wel heruitvinden.

Toch ben ik niet alleen. Naast me staat mijn vertrouwde sherpa, mijn lief, die niet alleen met me meegaat maar soms ook vooruitloopt of achterblijft om zeker te zijn dat ik niet struikel.

Nu ik terugkijk op de voorbije week en vooruitblik op het einde van dit jaar besef ik dat het leven niet alleen gaat over het bedwingen van iedere top. Het gaat ook over durven pauzeren en aanvaarden dat sommige gevechten onzichtbaar zijn, sommige overwinningen onmeetbaar en sommige krachten alleen in stilte worden hervonden. Het gaat om weten dat, terwijl de wereld doordraait en de tijd onverstoorbaar voortschrijdt, ik zelf mag kiezen hoe ik in het moment sta.

Ik sluit het jaar af zoals een klimmer die een kampvuur uitblaast, wat as opruimt en bij het ochtendgloren zijn uitrusting controleert. De paden zullen weer steiler worden, de lucht mogelijk ijler, maar deze herinnering aan een week van rust en schijnbaar vlak land draagt me verder. Ik weet dat ik niet altijd in volle vaart hoef te stormen maar soms gewoon mag bestaan, ademhalen en de zachte delen van het landschap koesteren.

En zo stap ik de laatste dagen van december binnen en straks het nieuwe jaar; niet als een blinde overwinnaar of het hopeloze slachtoffer, maar als een bewuste reiziger die elke dag opnieuw kiest hoe het pad te bewandelen. Iemand die even op een bergweide heeft gerust met een liefhebbende sherpa aan zijn zijde en nu vol gemengde gevoelens en stille moed de volgende stappen zet. Misschien is dat uiteindelijk de grootste troost: dat ik, ondanks alle pieken en dalen, kan blijven voortbewegen met een innerlijk kompas dat me richting geeft in een wereld vol onzekerheden.