Basecamp W11

De komende maanden voelen als een onoverzichtelijk web van uitdagingen. Een tweede operatie die ergens in de coulissen staat te wachten, chemotherapie die zichzelf al opdringt aan mijn dagelijks leven en een aanvullende CT-scan die als een onverwachte gast in mijn agenda moet worden ingepast. Het is alsof ik me voorbereid op een expeditie waarbij elke stap telt. Dit is geen losse wandeling, maar een uitgestippelde CAPOX-strategie waarin behandeling en rust elkaar afwisselen in een strak ritme.

Om de regie te houden, heb ik mijn toevlucht genomen tot Apple Notes, mijn digitale dagboek en persoonlijke houvast. Elke bijwerking, energiedip en mood swing noteer ik straks met een precisie die bijna aandoenlijk lijkt. Misschien voelt het daardoor wat minder chaotisch, alsof ik met elk genoteerd detail wat touwtjes in handen hou. Soms kijk ik naar mijn lijstjes en vraag ik me af of ze ooit in een museum komen te liggen.

En dan zijn er de voorbereidingen. Die zijn bijna een kunstvorm op zichzelf geworden. Mijn thermoshirts zijn al gearriveerd, multifunctioneel en als ik de stijlmagazines mag geloven, helemaal outdoor-chic. Met geïntegreerde hoodie en sjaal had ik ze net zo goed kunnen dragen tijdens een fotoshoot voor een outdoormerk in de ruige wildernis van Patagonië. Ze ademen functionaliteit en stijl, alsof ik me klaarmaak voor een expeditie langs de uitgestrekte gletsjers en steile pieken, terwijl mijn echte bestemming de bank is. Ik trek ze aan en voel me weer een beetje een avonturier, zelfs al is mijn grootste uitdaging van de dag het uitkiezen van een geschikte serie om straks te bingewatchen.

Toch ontbreekt er nog een essentieel deel van mijn uitrusting. Mijn geheime wapen? De gembersnoepjes van The Ginger People. Deze chews zijn niet zomaar snoepjes, maar kleine bommetjes van comfort en functionaliteit. Zacht, pittig en met een subtiele zoetheid die perfect in balans is. Misschien stap ik nu wel in een beweging die anderen allang hebben omarmd. Zo’n gemberrevolutie waar ik niets van meegekregen heb, omdat ik blijkbaar de afgelopen jaren onder een steen heb geleefd. Gembershotjes? Dat kende ik natuurlijk wel. Maar gembersnoepjes als de ultieme troost in tijden van chemo? Daar was ik totaal onwetend van.

Misschien wordt dit mijn late bijdrage aan een trend die allang mainstream is. Of misschien maak ik straks een TikTok-account aan, compleet met een hashtag-campagne: #GingerChic, waarbij ik beweer dat ik de ultieme pionier ben in een wereld vol "followers". Wie weet, word ik wel de onverwachte ambassadeur van deze pittige wonderknol, die me nu al door mijn donkerste dagen heen helpt. Trendsetter of niet, voor mij voelt het als een ontdekking die mijn nieuwe normaal een tikje smaakvoller maakt.

Naast de snoepjes heb ik mijn lijstje uitgebreid met dikke, warme sokken, want geloof me, kou is de vijand als je lichaam zich in overlevingsmodus bevindt. Lichte katoenen handschoenen staan ook op mijn radar. Mijn huidige outdoor-handschoenen zijn ideaal voor een sneeuwstorm, maar als ik ze binnenshuis draag, voelt het alsof ik een poolreiziger ben die net van een ijsschots is afgestapt. Het geeft me een tikje zenuwen als ik straks volledig ingepakt en gezichtsbedekt de straat op ga. Want laten we eerlijk zijn, er zit een dunne lijn tussen ‘outdoor-chic' en 'verdacht figuur'. Als iemand me aanspreekt met “Ewa, ninja-mode vandaag?” weet ik zeker dat ik met een boog terug naar binnen ren.

Toch biedt juist die humor de broodnodige luchtigheid. Ik stel me al voor hoe ik straks mijn woonkamer omdoop tot catwalk. Daar paradeer ik dan in thermoshirt, dikke sokken en handschoenen, alsof ik de nieuwste trends presenteer. “Dit seizoen draait helemaal om gelaagdheid en comfort!”, verklaar ik plechtig, terwijl ik een gembersnoepje met een dramatische zwier uit mijn zak haal. Ondertussen liggen de braakzakjes strategisch verspreid. Niet glamoureus, maar absoluut onmisbaar. Elk detail klopt, alsof ik een survivalshow host vanuit mijn eigen huis.

Ondertussen probeer ik het grotere plaatje niet uit het oog te verliezen. Want tussen het plannen en voorbereiden door is er ook ruimte voor besef. Besef dat deze maanden meer vragen dan alleen fysieke inspanning. Het gaat om mentale kracht, om de bereidheid om ondanks alles lichtpuntjes te blijven zien. Humor helpt daarbij, maar ook de kleine overwinningen, zoals de wetenschap dat mijn gembersnoepjes binnenkort in mijn keukenla liggen of dat ik mijn CAPOX-dagboek lekker blijf bijhouden. Die lichtpuntjes maken de grootste uitdagingen net iets draaglijker.

En zo beweeg ik me voort, niet met grote sprongen, maar met kleine, bewuste stappen. Soms struikel ik, soms sta ik stil, maar altijd probeer ik de balans te vinden tussen de zwaarte en de luchtigheid. Met een beetje humor, een vleugje praktische wijsheid en een flinke dosis veerkracht creëer ik mijn eigen weg. Het is misschien geen pad dat ik zelf had gekozen, maar ik kan het wel vormgeven. Buiten kruipt de kou over de straten, maar binnen voel ik iets wat sterker is dan de kilte: een stille vastberadenheid, een eigen ritme dat me door de chaos leidt. Dit is geen einde, maar een tussenstop. Een moment om adem te halen, om de voorbereidingen te bekijken als de uitrusting voor een grotere reis. En terwijl de wereld verder draait, weet ik één ding zeker: ik blijf lopen, hoe kronkelig het pad ook wordt, met een glimlach en een zak vol gembersnoepjes als mijn geheime wapens tegen de storm.