Camp 4 W5

De afgelopen week voelde alsof ik in een storm zonder einde beland was. De operatie nadert met rasse schreden en met elke dag die voorbijgaat, lijkt de chaos in mijn hoofd alleen maar toe te nemen. Mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam is even verdwenen; het voelt als een onbekend landschap dat ik niet meer begrijp. Hoewel ik 's nachts diep slaap, grijpen mijn gedachten me bij het ontwaken onmiddellijk bij de keel. Ze spelen een vals spel, fluisteren twijfels en onzekerheden die als koude vingers over mijn huid strijken.

Op dinsdagochtend stapte ik op de fiets. De lucht was scherp en helder, de geur van naderende sneeuw hing erin. De eerste vlokken dwarrelden naar beneden, smeltend op mijn wangen als ijskoude tranen. Mijn bestemming was de praktijkondersteuner Geestelijke Gezondheidszorg van onze huisartsenpraktijk. Terwijl ik trapte, hoorde ik het zachte knarsen van de sneeuw onder mijn banden, een ritme dat me even afleidde van de storm in mijn hoofd. Bij aankomst leek ik er ogenschijnlijk goed uit te zien; een bedrieglijke buitenkant die de kolkende onrust van binnen maskeerde.

's Middags ging ik door naar het gesprek met de chirurg. Het ziekenhuis ademde de steriele geur uit, een mengeling van ontsmettingsmiddel en iets ondefinieerbaars dat me altijd onrustig maakt. De ziekenhuisverlichting wierp een kil licht over de glanzende vloeren. De chirurg begroette me met een vaste handdruk. Zijn stem was rustig en zijn uitleg helder, maar zijn woorden leken soms te verdrinken in het gezoem van apparaten op de achtergrond. Hoewel ik vertrouwen had in zijn expertise, voelde ik een kloof tussen mijn verstand en mijn gevoel. Mijn lichaam voelde als een vreemd instrument dat ik niet kon bespelen.

Woensdag begon met een loodgrijze huilende hemel die zwaar over de stad hing. Mijn lief moest een gastroscopie ondergaan vanwege haar eigen klachten, in dezelfde kliniek waar mijn tumor enkele weken eerder werd ontdekt. De herinneringen aan die dag lagen nog vers in mijn geheugen. Terwijl ze uit mijn zicht verdween voor het onderzoek, voelde ik hoe mijn hart sneller begon te kloppen. In de wachtkamer was het stil; het enige geluid kwam van een klok die met elke tik de spanning leek op te bouwen. Ik staarde naar mijn handen, zag hoe mijn vingers licht trilden. Mijn gedachten raasden, onheilspellende scenario's dienden zich aan.

Verzonken in mijn eigen wereld merkte ik nauwelijks dat de tijd verstreek. Toen ik werd geroepen om haar te vergezellen bij de uitslag, voelde het alsof mijn benen van lood waren. Bij binnenkomst zag ik haar zitten, haar ogen zochten de mijne en een kleine glimlach speelde om haar lippen. De arts tegenover haar was dezelfde die ons eerder had voorzien van mijn CT-scan uitslagen. Een bekend gezicht in een situatie die ik niet opnieuw wilde meemaken. Maar dit keer was het anders. Het nieuws was goed: geen afwijkingen. Haar maagklep werkte niet helemaal zoals het hoort, maar de arts verzekerde ons dat ze er in theorie honderd jaar oud mee kon worden. Een warme golf van opluchting overspoelde me. De spanning viel van me af als een zware jas die ik even kon uittrekken. Buiten ademde ik diep de frisse lucht in, voelde hoe de kou mijn longen vulde. Een luidruchtige korte scheet ontsnapte door de stof van mijn kleding, een tweetal dames schoten iets verderop in de lach. Hadden ze dit nou echt gehoord? Mijn lief barstte ook in lachen uit; haar ogen fonkelden terwijl ze probeerde haar lach in te houden, maar het lukte niet. Ik voelde een warme blos over mijn gezicht trekken, half beschaamd en half geamuseerd stapten we weer in de auto.

Donderdag besloot ik een bezoek te brengen aan het IPSO-huis. De heenreis verliep soepel; de lucht was helder en de kou scherp, maar verkwikkend. Op de terugweg sneeuwde het inmiddels al een tijdje. De vlokken waren dikker geworden en veranderden in natte sneeuw die de wegen bedekten met een glibberige laag. Het spatbord van mijn voorwiel had moeite om al de opspattende drap  te weren. Bij elke omwenteling spatte het koude smeltwater   omhoog en doorweekte het leer van mijn sneakers. Mijn handen waren koud ondanks de handschoenen en mijn adem vormde kleine wolkjes in de frisse lucht. Ik moest voorzichtig manoeuvreren om het veiligste spoor te vinden in de drab, zoekend naar stukjes weg waar de sneeuw minder dik lag en ik meer grip had. Elke pedaalslag vergde concentratie om niet uit te glijden. Toen ik uiteindelijk thuis aankwam, waren mijn wangen rood van de kou en mijn kleren vochtig, maar ik was heelhuids teruggekeerd. Een kleine overwinning in een week vol turbulentie.

Met nog een week te gaan tot de operatie voelt het alsof ik op de rand van een afgrond sta. De dagen zijn gevuld met een mix van angst en gelatenheid. Ik probeer houvast te vinden in de kleine dingen: de warmte van een kop thee tussen mijn handen, het zachte geluid van muziek op de achtergrond, de geruststellende aanwezigheid van mijn lief naast me. Maar de onrust sluimert voortdurend op de achtergrond, als een schaduw die me volgt.

Misschien is controle slechts een illusie en is het leven niet meer dan een opeenvolging van momenten waarop we soms moeten navigeren zonder kaart. Ik besef dat ik niet alle antwoorden hoef te hebben, dat het oké is om me kwetsbaar te voelen. Misschien gaat het erom de onzekerheid te accepteren en toch door te gaan, stap voor stap. En terwijl ik dit besef, voel ik een klein vonkje van moed ontbranden. Niet groot, niet allesoverheersend, maar genoeg om me vooruit te helpen in deze laatste week voorafgaande aan de operatie.