Peak XV W6

Een week voor de operatie voelde ik me alsof ik op een strak gespannen snaar liep, balancerend tussen hoop en angst bij elke stap. Hoogspanning. Het was alsof ik een berg beklom, met de wetenschap dat het bereiken van de top niet het einddoel is, maar dat de grootste uitdaging nog moest komen: de afdaling terug naar de relatieve veiligheid. Iedere klimmer kent dat gevoel, dat besef dat de terugweg het gevaarlijkst is. De euforie van de top kan je verblinden en één verkeerde stap op de weg terug kan fataal zijn. Terwijl ik daar stond, op die metaforische bergkam, voelde ik de ijle lucht en hoorde ik het suizen van de wind als een echo van mijn eigen onzekerheden. De klim had me uitgeput, maar ik wist dat ik scherp moest blijven voor wat nog komen ging.

In het weekend werden we uitgenodigd door lieve vrienden voor een gezellige Koreaanse hotpot. Een avond vol warmte, kruidige geuren en het geruststellende geluid van pruttelende bouillon. Terwijl we samen rond de tafel zaten, voelde ik de spanningen even wegsmelten als sneeuw voor de zon. Het gelach, de verhalen, het delen van heerlijke hapjes, het bracht een moment van normale eenvoud te midden van de chaos in mijn hoofd.

Maar al snel was het maandag en meldde ik me in een ander ziekenhuis voor een pre-operatieve screening voor een vervolgoperatie die gepland staat voor februari volgend jaar. De anesthesist keek verbaasd toen ze hoorde dat deze afspraak voorafging aan mijn ingreep van deze week. Ze zag de spanning in mijn ogen, een weerspiegeling van de storm die van binnen woedde. Met een zachte glimlach zei ze: "Alle onderzoeken zijn goed. Je stapt gezond je operatie in." Haar woorden waren als een kalme zee na woeste golven, een moment van rust in de turbulentie.

Thuis begon mijn wederhelft langzaam verkoudheidsklachten te ontwikkelen. Hoewel ik nog nergens last van had, besloot ik vanaf woensdag op de bank te slapen, hopend dat ik niet ziek zou worden. Maar het lot besliste anders. De verkoudheid vond ook zijn weg naar mij, een ongewenste metgezel in deze toch al spannende tijd. Een kriebel in mijn keel, een zwaar hoofd. Ik nam contact op met het ziekenhuis om te checken of alles nog steeds door kon gaan. "Geen probleem," zeiden ze geruststellend. "Zolang je je verder goed voelt, kan de operatie doorgaan." Toch bleef er een knoop in mijn maag zitten, een sluimerende onrust.

Donderdag haalde ik nog snel een paar reservedakpannen op voor de installatie van zonnepanelen in december, wetende dat ik straks een tijd niet zwaar mag tillen. Het voelde goed om dit nog even te regelen, alsof ik daarmee een stukje controle terugwon in een situatie die zo onvoorspelbaar is. Die middag begon het laxeren, aangemoedigd door een ongelofelijke hoeveelheid vochtinname en voedingsdranken in een relatief korte tijd. Het was een beproeving, maar ik sloeg me erdoorheen. Elk glas dat ik leegde, voelde weer als een kleine overwinning.

De laatste nacht op de bank was rusteloos. Vroeg in de ochtend stonden we op, de lucht buiten nog donker en kil. Samen reden we naar het ziekenhuis. Mijn verkoudheid was erger geworden; ik voelde me rillerig en mijn hoofd bonkte, maar ik probeerde me sterk te houden. De spanning steeg met elke kilometer die we aflegden. In het ziekenhuis ging alles in een waas. Het polsbandje werd omgedaan, er volgde een laatste bloedafname en voor ik het wist, stond ik op het punt om afscheid te nemen. Een snelle omhelzing, een blik die meer zei dan woorden ooit konden uitdrukken. "Het komt goed," fluisterde ze, maar ik zag de zorgen in haar ogen.

In gepaste ziekenhuiskleding lag ik in het bed, de lakens koud tegen mijn huid. Verpleegkundigen deden aanvullende checks, het infuus werd voorbereid. Plotseling ontstond er paniek. Mijn lichaamstemperatuur was te hoog. "We moeten overleggen met de anesthesioloog," zei de verpleegkundige met een frons. Het Hoofd Anesthesie was echter nergens te bekennen. De vele minuten tikten weg als uren. Mijn gedachten raasden. Zou de operatie wel doorgaan? Wat als alles nu wordt uitgesteld? De onzekerheid knaagde aan me.

Eindelijk verscheen de anesthesioloog. Hij keek me onderzoekend aan, stelde een paar vragen en deed extra controles. Zijn gezicht verzachtte. "Ik zie geen reden om de operatie uit te stellen," zei hij uiteindelijk. Een golf van opluchting overspoelde me. De spanning die zich had opgebouwd, vloeide langzaam weg. "We gaan ervoor."

Alles ging toen in een stroomversnelling. Ik werd naar de operatiekamer gebracht, de gangen leken eindeloos en de felle lichten boven me versterkten het surrealistische gevoel. In de operatiekamer werd ik begroet door het team. De chirurg was aanwezig, zijn ogen straalden vertrouwen uit. Zijn aanwezigheid bracht een vreemd soort rust, alsof ik een bekende zag in een vreemde stad.

Ik voelde het koude metaal van de operatietafel onder me, het zachte gezoem van apparaten vulde de ruimte. De anesthesiste stond naast me. "Adem rustig in en uit," instrueerde ze met een kalme stem. Ik voelde het koude antisepticum op mijn huid, de pleisters die voorzichtig werden aangebracht. Mijn ogen zochten nog één keer naar iets om me aan vast te houden, een laatste gedachte voordat ik de controle zou verliezen. Ik dacht aan mijn lief, haar lach, haar handen die de mijne vasthielden.

"Tot straks," fluisterde ik in gedachten. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam terwijl de anesthesie zijn werk begon te doen. De geluiden vervaagden, de lichten werden zachter. Mijn ogen sloten zich langzaam. Een diepe stilte omhulde me.

Dag wereld.