Tweelingziel

Aan mijn geliefden

Lieve mensen van mijn hart,

Ik schrijf jullie deze woorden met handen die trillen, niet van angst, maar van liefde die te groot is om stil te blijven. Er ligt een keuze voor me, scherp als een mes, een pad dat zich splitst tussen hoop en afscheid.

De dokters spreken in termen van…

Tot in de kern , in waarheid en liefde

Als ik straks vertrek, dan is dat niet het einde, maar het loslaten van wat zwaar werd, om terug te keren naar wat licht is.

Niet naar boven, niet naar buiten, maar naar binnen— naar de kern van wie ik ben, zonder lichaam, zonder strijd.

De kanker heeft mij niet…

Voor wie achterblijft

Wanneer de stilte zwaarder weegt dan duizend woorden ooit konden zeggen, en de leegte zich nestelt in de kleinste hoeken van de dag, dan weet je: liefde laat sporen na die geen tijd ooit uitwist.

Het gemis is rauw, een golf die onverwacht overspoelt, een geur, een stem, een blik…

In alle liefde

Ik heb gevochten, met alles wat ik had. Niet om te winnen, maar om nog even te blijven.

Maar soms is blijven zwaarder dan gaan. En soms is loslaten geen opgeven, maar liefhebben in stilte.

Mijn kracht is niet verdwenen, maar ze is moe. Mijn hart klopt nog, maar verlangt naar rust.

Dus als…

Tussen Adem en Stilte

Tussen adem en stilte, een dunne lijn, waar hoop nog fluistert, maar pijn blijft schijn. Elke dag een keuze, rauw en echt, tussen doorgaan met moed, of rust die je wekt.

De zon komt op, alsof niets is gebeurd, maar jij draagt stormen, ongekleurd. Je lichaam vecht, je geest is moe…

Waarheen de weg mij ook zal leiden,
Mijn hart volgt een onzichtbare gids.
Geen kompas, geen kaart kan mij verblijden,
Dan de innerlijke stem die mij gewis
Zegt: volg de stroom, de onbekende zee,
Vertrouw op de reis, de bestemming ben jij.

Wanneer het licht langzaam vervaagt, en adem zinkt in stil vertrouwen, ontvouwt zich zacht een ander pad, waar ziel en sterren samenschouwen.

Niet langer lijf, geen vaste vorm, maar wie ik ben, wordt wijd en vrij. Een druppel in de oceaan van tijdloos zijn en energie.

De dood—geen slot, geen diepe val…

Hoe lang nog moet ik wachten, tot de zon doorbreekt in mijn nachten? Hoe lang nog zal ik blijven staan, voor deuren die gesloten gaan?

Met hoop die aan de horizon gloort, en dromen van een wereld die mij hoort, vraag ik: hoe lang nog, tijd? Hoe lang tot rust mij bevrijdt?

Een nieuwe dag, een frisse start, Verwachtingen geweven in ieder hart. De horizon glinstert, hoop zo dicht, Een toekomst ontwaakt in zacht ochtendlicht.

De stappen voorzichtig, toch vol moed, Met dromen die bloeien, zoals de lente doet. Elke keuze een zaadje, een kans, een begin, Nieuwe verwachtingen…

Begrijp mij zoals de sterren de nacht, zonder woorden, maar met kracht. Hoor mijn stilte, voel mijn lied, een taal die je alleen met je hart ziet.

Laat begrip niet vragen of zijn, maar groeien als wijn, rijk en fijn. Tussen jouw blik en mijn wezen, een onuitgesproken waarheid, genezen.