Tussen adem en stilte.

Tussen Adem en Stilte

Tussen adem en stilte, een dunne lijn, waar hoop nog fluistert, maar pijn blijft schijn. Elke dag een keuze, rauw en echt, tussen doorgaan met moed, of rust die je wekt.

De zon komt op, alsof niets is gebeurd, maar jij draagt stormen, ongekleurd. Je lichaam vecht, je geest is moe, toch straalt er iets — een stille groet.

Opgeven klinkt als falen soms, maar is het niet ook een vorm van trots? Te weten: ik heb gestreden, met heel mijn zijn, en nu mag ik zachtjes kleiner zijn.

Doorgaan is geen plicht, geen dwang, maar een echo van liefde, een laatste zang. Voor hen die blijven, voor wie je bent, voor elke traan die jou herkent.

Dus kies je pad, met hart en ziel, of het nu stilte is, of nog één keer veel. Er is geen fout, geen goed, geen schuld, alleen jouw waarheid — puur en gevuld.