Tweelingziel

Tussen Adem en Stilte

Tussen adem en stilte, een dunne lijn, waar hoop nog fluistert, maar pijn blijft schijn. Elke dag een keuze, rauw en echt, tussen doorgaan met moed, of rust die je wekt.

De zon komt op, alsof niets is gebeurd, maar jij draagt stormen, ongekleurd. Je lichaam vecht, je geest is moe…

Waarheen de weg mij ook zal leiden,
Mijn hart volgt een onzichtbare gids.
Geen kompas, geen kaart kan mij verblijden,
Dan de innerlijke stem die mij gewis
Zegt: volg de stroom, de onbekende zee,
Vertrouw op de reis, de bestemming ben jij.

Wanneer het licht langzaam vervaagt, en adem zinkt in stil vertrouwen, ontvouwt zich zacht een ander pad, waar ziel en sterren samenschouwen.

Niet langer lijf, geen vaste vorm, maar wie ik ben, wordt wijd en vrij. Een druppel in de oceaan van tijdloos zijn en energie.

De dood—geen slot, geen diepe val…

Hoe lang nog moet ik wachten, tot de zon doorbreekt in mijn nachten? Hoe lang nog zal ik blijven staan, voor deuren die gesloten gaan?

Met hoop die aan de horizon gloort, en dromen van een wereld die mij hoort, vraag ik: hoe lang nog, tijd? Hoe lang tot rust mij bevrijdt?

Een nieuwe dag, een frisse start, Verwachtingen geweven in ieder hart. De horizon glinstert, hoop zo dicht, Een toekomst ontwaakt in zacht ochtendlicht.

De stappen voorzichtig, toch vol moed, Met dromen die bloeien, zoals de lente doet. Elke keuze een zaadje, een kans, een begin, Nieuwe verwachtingen…

Begrijp mij zoals de sterren de nacht, zonder woorden, maar met kracht. Hoor mijn stilte, voel mijn lied, een taal die je alleen met je hart ziet.

Laat begrip niet vragen of zijn, maar groeien als wijn, rijk en fijn. Tussen jouw blik en mijn wezen, een onuitgesproken waarheid, genezen.

Het einde fluistert, zacht en stil, Een laatste adem, een rustige wil. Geen angst, geen strijd, slechts een rust, Een zachte kus van de tijd, onbewust.

Een deur die sluit, een nieuwe poort, Een weg die leidt waar niemand hoort. Maar in de schaduw van 't verval, Weeft hoop een begin, overal.

Laat het…

Geen weg te ruw, geen droom te groot, Ik draag mijn last, mijn eigen boot. De wind mag keren, de golven slaan, Toch blijf ik recht, ik blijf bestaan.

In elke traan schuilt nieuwe kracht, Elke val heeft mij wat bijgebracht. De weg is lang, de toppen hoog, Maar ik geef niet op, dit is mijn troost.

Het…

De dood is een fluistering, zacht en stil, Een vleug van wind, een nieuwe wil. Niet het einde, maar een reis voorbij, Een brug van nu naar de eeuwigheid.

Wees niet bevreesd, het is geen strijd, Maar een omhelzing van oneindigheid. Een rustplaats voor de moegeworden ziel, Waar wonden helen en dromen…

De lasten van het leven rusten zwaar, Op schouders die verlangen naar bevrijding. Een sprank van hoop in duister schaduwspel, Verlossing schemert aan de horizon.

De stormen razen, twijfels als woeste zee, Maar diep vanbinnen brandt een stille kracht. Een pad naar licht, naar rust, naar vreugde…