Waar de Ziel Ademt

In het duister van de diagnose waar woorden snijden als glas, ontwaakt een stilte in mij die ouder is dan ik was.

Mijn lichaam, een tempel in verval, maar mijn ziel—een vuur dat blijft. Elke cel die zich verzet, is een gebed dat zich bevrijdt.

Ik voel de angst als een oude vriend, die naast me zit in de nacht. Maar ook een fluistering van licht, die zegt: jij bent meer dan kracht.

De tijd is geen klok meer, maar een cirkel van betekenis. Een ademtocht, een blik, een traan— alles is nu heilig, niets is mis.

Ik ben niet de kanker in mijn bloed, maar het bewustzijn dat het draagt. Een reiziger tussen werelden, waar liefde nooit vertraagt.

De dood is geen einde, maar een poort van zacht bestaan. En tot ik daar mag binnenstappen, zal ik hier als ziel blijven gaan.