Aan mijn geliefden.

Aan mijn geliefden

Lieve mensen van mijn hart,

Ik schrijf jullie deze woorden met handen die trillen, niet van angst, maar van liefde die te groot is om stil te blijven. Er ligt een keuze voor me, scherp als een mes, een pad dat zich splitst tussen hoop en afscheid.

De dokters spreken in termen van kansen, van percentages en prognoses, maar jullie gezichten zijn mijn echte kompas. Jullie ogen, vol zorg, vol leven—daarin lees ik wat telt.

Als ik kies voor de operatie, dan blijf ik misschien langer bij jullie, maar misschien niet als de persoon die ik was. Misschien als een lichaam dat leeft, maar een geest die moe is van vechten.

Als ik kies om niet te snijden, dan weet ik dat de tijd kort zal zijn, maar misschien ook puur, echt, en van mij. Dan wil ik met jullie lachen tot het laatste licht, zingen tot mijn stem breekt, en jullie handen vasthouden tot ik verdwijn in stilte.

Ik ben niet bang voor de dood. Ik ben bang om jullie pijn te doen. Bang dat mijn keuze jullie zal breken, zoals het mij al breekt.

Maar weet dit: Elke seconde met jullie is een zegen geweest. Jullie liefde heeft mij gedragen, door stormen, door stilte, door alles wat ik was.

Wat er ook gebeurt, ik wil dat jullie leven met vuur in jullie hart, dat jullie dansen op de dagen die ik niet meer zal zien, en dat jullie weten: Ik heb liefgehad. Intens. Onvoorwaardelijk. Jullie.

Dus als ik straks moet kiezen, weet dan dat ik het doe met jullie in mijn hart, met elke herinnering als kompas, en met de hoop dat liefde verder reikt dan het einde.

Voor altijd de mijne, en ik voor altijd de uwe.