Zielende Stilte
Tot in de kern , in waarheid en liefde
Als ik straks vertrek, dan is dat niet het einde, maar het loslaten van wat zwaar werd, om terug te keren naar wat licht is.
Niet naar boven, niet naar buiten, maar naar binnen— naar de kern van wie ik ben, zonder lichaam, zonder strijd.
De kanker heeft mij niet gebroken, alleen gesloopt wat tijdelijk was. Wat blijft, is wat ik altijd al was: bewustzijn, liefde, licht.
Je hoeft mij niet te zoeken in foto's of herinneringen, maar in het moment dat je voelt dat alles even klopt, zonder reden.
Ik ben daar, in de stilte na een diepe zucht, in de warmte van zon op je huid, in de trilling van muziek die je raakt zonder woorden.
Ik ben niet weg, ik ben uitgepakt— vrij van vorm, maar vol van betekenis.
En als jij ooit tot jouw eigen kern komt, zul je mij herkennen. Niet als wie ik was, maar als wat we samen zijn.