thuis komen
Wanneer het licht langzaam vervaagt, en adem zinkt in stil vertrouwen, ontvouwt zich zacht een ander pad, waar ziel en sterren samenschouwen.
Niet langer lijf, geen vaste vorm, maar wie ik ben, wordt wijd en vrij. Een druppel in de oceaan van tijdloos zijn en energie.
De dood—geen slot, geen diepe val, maar stilte die begint te zingen. Een poort die opent naar de bron, waar liefde draait in eeuwige kringen.
1 reactie
Dit klinkt als een laatste fase, als een overgang naar complete acceptatie en rust. Mooi geschreven, het voelt voor mij als een troost dat dit bestaat.Een lieve groet, Simone