Over mij
Ik ben Hannah, 32 jaar oud, bonusmama van de twee liefste engeltjes op aarde, trotse vrouw van de meest zorgzame man op aarde, kind van mijn dierbare ouders, leukste zusje van mijn broer en zus en vriendin van mijn gekoesterde vrienden.
In juni 2020 ontdekte ik een intrekking in mijn rechterborst terwijl ik heerlijk in de schemer van de nacht stond te douchen. Het was door het natuurlijke licht van de maan dat er net een kleine schaduw te zien was in mijn normaal mooie ronde borsten. Toen wist ik het eigenlijk wel, mijn geluk was op, zoals in heel 2020 overigens, alles verliep zoals het moest, niets zoals ik het wou. De volgende ochtend hebben mijn man en ik een afspraak bij de huisarts gemaakt en al gauw bevestigde hij wat ik wel wist. Dat dit goed uitgezocht moest worden.
Ik werk als junior wetenschappelijk onderzoeker voor het AUMC, locatie VUmc op de afdeling Sociale Geneeskunde. Mijn project? De (visuele) risicocommunicatie ontwikkelen voor het bevolkingsonderzoek borstkanker (op maat) in de toekomst. De ironie..
Door mijn achtergrond wist ik dat een intrekking in combinatie met de meerdere goedaardige afwijkingen in mijn borsten en meerdere aanwezige risicofactoren op het krijgen van borstkanker geen goede voorspeller zou zijn.
Afijn, wij naar het onderzoek en al gauw werd het wel duidelijk tijdens de echo. Op mijn vraag wat de vriendelijke radiologe kon zien, antwoorde zij twijfelend "dit is iets waar ik mij zorgen om maak". "Maar help mij begrijpen waar u zich zorgen om maakt", zei ik aandringend nadat ik via meerdere wegen probeerde te achterhalen of dit de zoveelste keer vals alarm zou zijn. "Dit past bij.. Kanker..". Oké, slik, dacht ik, nog één keer proberen dan maar, misschien valt het toch wel mee, "bedoel je dan de goedaardige soort of ziet het er kwaadaardig uit?" "Dit ziet er niet goed uit" zei ze toen, ahhh de verlossende woorden, mijn tranen konden eindelijk verlost worden, de spanning die zich in de twee weken naar aanloop van het onderzoek hadden opgebouwd wou mijn lijf uit!
Dit is mijn verhaal en dat deel ik graag met jullie. Inmiddels ben ik al wat weken verder en hebben we een behandeltraject. Ik ga eerst neo-adjuvante therapie ontvangen, 24 weken in totaal. Een volledige amputatie is onvermijdelijk, daar ik 3 (DRIE!!) tumoren in mijn borst heb. Alledrie 100% hormoongevoelig en 2 zijn ductaal(graad 2) en die grote die i s lobulair (graad 1). Ik heb tepelbehoud eruit weten te onderhandelen, daarom dus ook neo-adjuvante therapie, dat vergroot mogelijkerwijs de kans op een schoner snijoppervlakte en directe borstreconstructie. Hierna gaan we nog een aantal jaar in hormoon therapie. Ik heb niet de bekende mutatiegenen, maar na een stamboomonderzoek bij de klinisch geneticus bestaat er toch wel een sterk vermoeden dat er wel een erfelijke factor aan mijn vaders kant van de familie zit. Alleen die kennen ze (nog) niet en/of kunnen er nog niet voor testen met de beschikbare technologie. Hierom, kiezen wij ervoor om geen biologische kinderen deze wereld in te brengen. We zijn gezegend met de dochters uit een eerder huwelijk van mijn man en de liefste en meest zorgzame moeder die ze met liefde toevertrouwd aan mij. Wij zijn compleet!
Hier ga ik mijn verhalen opschrijven, voor mijzelf, voor jullie, voor mijn naasten, omdat het helpt dichterbij mijn gevoel te komen en omdat ik merk dat verhalen van genoten in hetzelfde lot mij ook goed doen. Het leven is mooi en elk gevoel dat er in mij omgaat wil ik eren en een plek geven. Dat is mijn heling!
