Overgang
Vaak hou ik mij voor dat alles wat nu is, ook ooit anders zal zijn..
Net zoals hoe het ooit was, nu nooit meer hetzelfde zal zijn..
Het leven is fluide en kent vele overgangen..
Mijn lichaam ook, want die bereid zich voor op de overgang..
Ik wist natuurlijk dat dit moment aan zou breken,
Het blijft confronterend, een lichaam vol met gebreken..
Het was al na 2 chemokuren dat mijn maandelijkse bloedingen uitbleven..
Ik wist dat het ging gebeuren, maar ik dacht dat duurt nog wel even..
Toen kwamen er weer allemaal nieuwe gedachten in mij op,
houd ook de overgang ooit weer op?
Is het nu tijd om over te gaan tot nieuwe dromen,
of zal mijn vruchtbaarheid ooit weer terug komen?
We hebben gekozen om samen geen kinderen meer te nemen,
wat kan mijn vruchtbaarheid mij dan toch menen?
En toch droom ik er steeds nog wel van,
een huis vol met kinderen, nog een droom in overgang..
Een droom dat ook ooit over zal gaan,
naar een nieuwe droom voor mijn nieuw bestaan..
Zo droom ik nu over mooie verre reizen, avontuur en plezier,
Met zijn tweeen en ook met ons vier,
ik geef me over en zie al dromen verschijnen in mijn vizier.
Ik droom over een betekenisvol bestaan,
Ik droom en voel ineens een kramp,
Een druppeltje bloed..
Even staan alle dromen stil..
De bevestiging, dat niet altijd is zoals het lijkt te zijn,
Niet mijn lichaam, maar ik zit in de overgang,
Ik bereid mezelf voor op overgangen, overgeven en overleven..
Ook dit is tijdelijk hoop ik, soms zit ik wel mis..
Xoxo
H.
7 reacties
Heel mooi geschreven weer.
Dat je op je 32ste al bezig moet zijn met de overgang is natuurlijk heel wrang.
Maar jouw blog doet me beseffen dat het leven uit vele overgangen bestaat.
Het begint met de overgang van niet leven naar leven, eindigt met het omgekeerde. Maar ook daar tussen in zijn er vele.
Ik vond de overgang van gezond naar ziek heel moeilijk.
Ik wens je van harte toe dat jij de overgang van ziek naar gezond ook weer gaat meemaken.
In de tussentijd veel sterkte,
Hanneke
Ja, juist, zo is dat, het leven zit vol met overgangen en allen brengen weer wat nieuws met zich mee, soms mooi, soms niet, vaak wel veel verwerking. Ik ervaar dat overigens ook bij grote positieve mijlpalen, dat ik zelfs die altijd ook weer een plekje moet geven en even bezinnen wat dit nu betekent voor mij. Dank je wel voor de lieve wensen, ik wens het ook zo graag! Doe er nu in ieder geval mijn stinkende best voor om hier zo goed mogelijk uit te komen.
Liefs, Hannah
Lieve Hannah, ik heb je al eens geschreven dat je erg 'wijs' bent voor je nog zo jonge jaren. Je begrijpt wat ik bedoel.
Nu krijg je niet alleen kanker, maar ook velerlei andere ervaringen waarvan je de 'wijsheid' voorlopig nog niet had moeten kennen. Je bent knap al direct het omzetten van onmogelijkheden naar mogelijkheden. Ook jouw veerkracht is enorm. Dat zal ook één van de pijlers zijn waaraan jij je kunt vasthouden om deze zo heftige periode / behandeling door te komen. Jij gaat de kans krijgen op een heel andere manier je leven vorm te geven. Ongetwijfeld niet de manier waarop je dat had gewild en had bedacht vele voorliggende jaren. Dat betekent echter zeker niet dat jouw en jullie nieuwe leven minder mooi zou zijn.
Waar genomen wordt, wordt ook gegeven. Denk zeker dat voor jou de puzzelstukjes wederom in elkaar zullen passen.
Lieve groetjes xxx Hebe
Dank je wel lieve Hebe! Hoop doet leven! En leven in onzekerheid hoeft geen leven met angsten te worden ♥️ ik wil blijven leven en niet overleven.
Ach, die overgang. Ik heb hem tijdelijk gehad tijdens mijn eerste chemoperiode. Na de chemo's na een paar maanden weer terug eruit en 6 maanden na de laatste chemo per ongeluk zwanger. Daarna weer snel de overgang in (door kanker zelf en/of toch ook chemo?) en er na een ruim half jaar weer uit, terwijl ik nog aan diezelfde chemo zat. Nu zit ik er weer in, waarschijnlijk erfelijk belast met een vervroegde overgang en alle behandelingen extra vroeg aan de beurt. Blijf ik er nu in? Schiet ik weer terug? Is het de overgang naar einde menstruatie? Ik had heel graag meerdere kinderen gekregen. Door de uitzaaiingen zou het sowieso al bij 1 blijven; het risico om te stoppen met behandelingen voor een zwangerschap en mijn zoon dan geen broer of zus te kunnen geven én geen moeder is te groot. Maar toch, het besef dat de overgang opnieuw is ingezet en het daarmee biologisch waarschijnlijk ook onmogelijk wordt maakt me verdrietig. Verstandelijk is het allemaal te relativeren, maar gevoelsmatig ligt dat anders. Dat is wat ik ook teruglees in jouw verhaal en daarom wilde ik het mijne hierin ook delen.
ja, precies zo ervaar ik het ook. Die body en mind connection moet nog gekalibreerd worden. Relativeren en rationaliseren kunnen we vaak allemaal wel, maar het dan ook daadwerkelijk voelen dat het zo is, zo mag zijn en dat het dat dan ook is, daar kan ik nog wel in groeien.
Ik ook hoor, we komen er wel!