Negen maanden: update

Hi lovies,

Ik kwam hier om een update te schrijven, zodat iedereen weet hoe het nu met mij gaat. Ik heb dan EIN-DE-LIJK mijn blog open gegooid voor iedereen. Het was een lange tijd mijn geheimpje, mijn veilig plekje. Waar ik alleen kon zijn met mijn gedachten en gevoelens en alleen lotgenoten mij konden lezen, want zij hebben toch geen beeld van mij. Ik neem mensen niet graag mee bij mij naar binnen, niet de mensen die mij goed kennen in ieder geval. Nu leg ik mijn ziel toch bloot, omdat het voelt dat het niet anders kan, omdat het goed voelt, omdat ik gezien wil worden en authentiek wil blijven. Poppenkast was nooit mijn lievelings spelletje.

Ik ging tellen hoe lang ik al in behandeling ben. Twee juli 2020 kregen we de diagnose, we zijn nu dus negen maanden verder. Ik totaal niet zweverig zijn vandaag of in metaforen spreken, maar ik voel die energie weer stromen, dat buikgevoel, mijn intuïtie, mijn stem, mijn God.. alles spreekt weer tegen mij. Zit er dan toch weer een verborgen boodschap in mijn schrijven van vandaag? Negen maanden... Het doet iets met mij..

In de meeste gevallen, is er een negen maanden wachttijd voordat er een nieuw leven wordt geboren. In negen maanden tijd groeit en ontwikkelt er van alles en worden er nieuwe dromen en hopen gecreëerd. Ook is er de angst of alles wel goed zal gaan, maar wanneer dat wel zo gaat volgens plan dan is de beloning groot. Zo groot!

Ik heb ook negen maanden mogen groeien en ontwikkelen, maar de beloning krijg ik (nog) niet. Dit is het ander scenario, de doodgeboorte na de weeën, de stilte ná de storm, de eenzaamheid in de menigte. De kanker is weliswaar mijn lijf uit, maar het besef land nu, ik heb een levenslange vonnis gekregen. Hier kom ik nooit meer vanaf.. Ik hoor velen van jullie al denken, ja je hebt geen kanker meer toch, de behandelingen zijn voorbij en je hebt ze met vlag en wimpel doorlopen. Allemaal waar, ja. Maar mijn lichaam en geest zijn gekneusd en ik heb nog een goede 50 jaar om mij druk te maken of het terug zal komen.. Of niet..

Enfin, terug naar het begin. Ik schreef al eerder in mijn bio dat we hebben gekozen voor neo-adjuvante chemo therapie om de kans op tepel- en borsthuid behoud te vergroten. Dat is gelukt! Ze zijn schoon, dus die blijven. En hoe! Heel mooi werk, dankzij mijn bescheiden borsten was het ook mogelijk om het tot een klein littekentje te houden (Yes, Shakiraaa lelololeee). Geen spijt dus! De rest is allemaal weggegaan, inclusief twee van mijn okselklieren waar er in één daarvan helaas tegen verwachtingen in een micro uitzaaiingen was gevonden. Lieve dokter, wat weet jij al het nieuws toch zachtjes te brengen zodat het te behappen blijft, maar science does not lie. Oke, Hannah herhaal dit: GA NIET OP HET INTERNET ZOEKEN NAAR INFORMATIE, GA NIE.... Te laat... Een micro uitzaaiing is weliswaar lokaal, maar het geeft ook een verhoogde kans op recidive tov geen uitzaaiing of een individuele cel... Ik heb mijn leeftijd ook niet mee en die lobulaire tumor, hou erover op.. Negen maanden, en de beloning is er nog niet, ik mag nog even verder gaan behandelen. Bestralen schijnt te helpen, best goed, 50% minder kans op recidive na bestraling, dus dat doen we dan maar.. Drie weken, vijftien keer. We beginnen volgende week na een eerdere mislukte poging, omdat mijn arm niet voldoende omhoog kon. Maar bestralen brengt ook nare late gevolgen met zich mee... Ik ga daar later wel over nadenken, niet nu. Nu loop ik over.. Ik kan niet meer vechten, ik voel me op en laat het over mij heen komen, dat is mijn strijd. Ik ga achterover leunen en mijn ziel voeden, die heeft dat nu harder nodig dan dat lijf. Ik wil verzachten en vertragen en stil staan bij mijzelf. Want mijn wereld staat nu stil! Ik ben geen ander mens geworden, met nieuwe dromen en doelen. Ik heb nog steeds diezelfde oude die in mij huizen en mogelijk op zoek gaan naar een nieuw adres.

Is het dan allemaal zo zwartgallig? Nee, hoor. Zelf vind ik dat ik de chemo en operatie bijzonder goed ben doorlopen. Ja, het was niet makkelijk, maar nee, het was ook niet het einde. We zijn eerder gestopt (op tijd heet dat) met chemo, omdat ik functie verlies kreeg. De oudste riep: "Hannah je loopt als een eend". Om erger te voorkomen heb ik op 23 december de laatste paclitaxcel ontvangen. Dat was nummer 9, voldoende als ik de publicaties mag geloven. Daarvoor had ik ook vier keer de A/C kuur. Wat ook goed nieuws is dat de chemo bovenverwachting goed heeft gewerkt >50% krimp! Nou, daar doen we het voor, hopelijk heeft de chemo ook andere dwalende cellen aangepakt. Dat is het mooie van neo-adjuvant, dan kun je dit soort data meten. En welke wetenschapper houdt daar nou niet van?
De drie tumoren bleken er twee en 100% hormoongevoelig. Fijn, want dan zou anti-hormoon therapie effectief kunnen werken. Dat heb ik nodig, want één van de twee tumoren is een sluwe vos. Die anti-hormoontherapie daar ben ik ook al aan begonnen, gaat redelijk oke. Heb het idee dat ik weer in de overgang zit met alle bekende kwaaltjes, maar lichamelijk niets ernstigs, daar ben ik ook blij om. De opvliegers tijdens de chemo waren heftiger. Maar die tamoxifen, pffff als depressiviteit een naam mocht krijgen zou dit haar middelnaam zijn! Ik voel HEEL duidelijk een omslag in mijn stemming, het is somber en donker en negatief. Het is niet ik, het zijn niet mn angsten, het is dat medicijn.

Negen maanden en nu sta ik hier, ik heb nog geen beloning, maar volgens mij wel ontsluiting. Of is het vals alarm? Ik voel een opening komen, als ik nu nog de tijd neem zal ik vanzelf bij meer ruimte mogen bevallen van het heuglijk nieuws dat ik mezelf weer terug vind in al deze ellende.

Xo,
H.