Het gezicht achter de kanker

Ik zit alleen in de kille wachtruimte net voor de ingang van de polikliniek radiotherapie. Het heeft een heus adres, de Fonteinstraat nummertje 18. Leuk bedacht UMCG, maar huiselijk voelt het niet. Het voelt als dat adresje waar ik steeds heen moet maar niet wil, er werd mij geen pijn beloofd, maar ik voel na iedere bestraling de pijn toenemen. Op fysieke pijn na, merk ik verder nog niet zo veel van de radiotherapie. Het gaat als volgt. Je zit in de wachtkamer, je wordt omgeroepen, dan mag je eerst een kleedhokje in terwijl de radiologe je iedere keer weer hetzelfde vertelt "dan kom ik je zo ophalen". Van mij wordt er dan verwacht om mijn bovenlichaam te ontbloten, dus doe ik dat maar, en dan mag ik via een looproute (door mijn catwalkje in blote boobies omgedoopt tot the walk of shame) naar de bestralingsruimte. Daar staat een draaimolen op mij te wachten uit het kaliber X Files. Je gaat liggen ze schuiven een paar keer aan mij controleren in een taal vreemd aan mij of alles klopt. Ik zie allemaal laser stralen over mijn lichaam heen schijnen. Wanneer alles klopt knikken ze instemmend naar elkaar en zetten ze een matig drafje in naar een geheime kamer waar ze mij kunnen bespieden, maar ik hen niet. Ik mag niet bewegen, dus als er iets is dan zwaai ik niet met mijn handen maar met mijn benen. Het idee alleen al, er is nog nooit iets geweest maar stiekem just for the sake of it wil ik toch voordat mijn 15 keer bestraling voorbij zijn een keertje met die benen wapperen en kijken wat er gebeurt.

Oke, ik dwaal af. Dus zij lopen weg en ik blijf achter en dan gebeurt er helemaal niks.. Een ijzige stilte, ik vraag me af of er nog wat gaat gebeuren en jawel hoor dat apparaat dat volgens mij in directe verbinding staat met de bewoners van de melkweg  begint te bewegen. Het draait om mij heen, maar ik voel niks, ik zie niks, ik hoor niks. Oh toch wel, en kort gezoem en dan weer niet en dan gaat ie weer draaien en zoemen en dan staat ie weer stil. Het tafeltje waar ik op lig schokt een paar keer heel lichtjes en dit ritueeltje herhaalt zich een klein aantal keren. Dan is het weer stil.. Ik kan niets anders dan omhoog kijken, daar zie ik mooie afbeeldingen van een nagebootste blauwe hemel met groene bomen en levendige vogels aan het plafond. Ook weer schattig, maar nee hoor ik voel me niet vrij in de buitenlucht. Eerder claustrofobisch. Nog voordat mn gedachten nog meer sprongetjes makes komen de radiologen weer naar binnen, mijn armen mogen weer omlaag en dat was het. Al met al nog geen 10 minuten daar, ik hoor mijzelf bedanken beetje opgelaten naar ze staren door mn blote tieten waar je niet echt níet naar kan kijken en weer de catwalk op terug naar het omkleedhokje. Morgen weer...

Goed, nu we de update over de dagelijkse gang van zaken hebben gehad. Kunnen we nu dan echt praten? Over hoe het echt gaat met mij? Ik weet dat jullie allemaal liever de positieve krachtige en leuke verhalen lezen. Het verhaal van iemand die met haar overwinningen anderen inspireert. Maar helaas, zoek je dat? Klik maar op het kruisje rechtsboven cuz this aint gonna be it!

Ik vind het leuk, het doet me goed en het houdt me bezig dat ik voor velen een inspirerende rol heb. Ik hoor het wekelijks, overigens al voordat ik kanker had. Waar ik toen tegen vocht en nu nog steeds is dat er geen magische kracht aan mij verbonden is waardoor ik in staat ben iets te maken van niets. IEDEREEN kan dit. Wanneer het leven je tegenslagen geeft is voor de meeste mensen opgeven geen optie. De ene doet dit hardop de ander vecht in stilte. Dat was ik, tot nu. Ik werkte hard, heel erg hard aan mijzelf en mijn leven. Dat deed ik in stilte, alleen met mijzelf. Want dan hoor ik mijzelf en God beter. Ik zei net tot nu.. Ja, zo een blog maakt het niet meer alleen en stil. Iedereen kan nu mee lezen en ik hoop voelen hoe het dus daadwerkelijk is om "krachtig" te zijn. Daar horen ook niet krachtige momenten bij en huilbuien en verdriet en rouw. Mijn mantra is dat ik vertrouw op het proces en dat God mij de vaardigheden geeft om op een geduldige en gracieuze manier mijn beproevingen te doorstaan wetende dat na elke tegenslag weer mooie dagen aankomen. Daarbij calculeer ik van te voren al in dat die pieken niet forever duren. Ik geloof namelijk niet in de lineariteit van het leven, het is geen rit omhoog. Het is eerder een golf, een tsunami, met een rimpeleffect. De ene oorzaak heeft steeds een groter gevolg. Die golf zal in zijn piek steeds groter worden, alles overstijgend, omdat je steeds beter leert omgaan met de tegenslagen.

Ik ben een mens, een Hannah. Sinds 9 maanden gereduceerd tot kanker. De gesprekken gaan over kanker en behandelingen. Ik ben een leuk mens, met humor, goed gebekt, goed stel hersenen, en heel veel liefde. Ik ben vergevingsgezind, altijd op zoek naar cohesie en ik hou van een scherpe discussie. Ik ben een verbinder, een bruggenbouwer, die ene persoon die de confrontaties nooit uit de weg gaat. Wrijft het ergens dan benoem ik dat en maak ik het bespreekbaar. Waarom? DAAR zit die magie!!! Wat we niet uitspreken kan niet gehoord worden. Wat niet gehoord wordt kan niet beantwoord worden. Ik voel me niet meer gehoord, dus ik praat nu tegen iedereen die dit lezen wil. Ik ben Hannah en geen kanker. Ik had tegenslagen nog voordat ik kanker had die verwerk ik ook nog steeds boven op dit alles. Ik moet nog woorden vinden voor alles wat ik voel en verwerk, ik ben dankbaar dat jullie mij de tijd gunnen. Heb geduld met mij. Ik bijt nu van mij af, want ik kan niet anders, mijn drempel is bereikt van rekening houden met ieders gevoelens, dat doe ik al heel mijn leven. Ik kom van ver, ik heb mijzelf opgevoed tot de mens die ik nu ben. Ik kom uit een warm nest, maar vredig was het niet. Ik heb liefde gekregen en gegeven, maar delen van mijn hart ben ik ermee kwijt geraakt. Ik heb dromen gekoesterd voor een toekomst, waarvan sommige nooit meer in vervulling zullen gaan. Ik heb de aller fucking beste mensen om mij heen, mijn tribe noem ik ze. Mijn mensen, die al jaren met mij mee wandelen en ik ben gezegend met heel veel!

Ik heb een groot netwerk van liefdevolle inspirerende gelijkgestemde vrienden om mij heen die meer als familie voelen. Ik ben vaak verhuisd en ik ben duizend keer van richting verandert in mijn leven en heb onderweg vele lieve zielen ontmoet die mij nog steeds de moeite waard vinden en ik hen. Efforless friendships zijn dat, die waar je geen cadeaus voor hoeft te kopen, niet elke dag hoeft te bellen, niet in alle fases van je leven even aanwezig zijn. Maar damn ZE ZIJN ER!!! En ik weet dat ze er altijd zullen zijn! Voel jij je aangesproken wanneer je dit leest? Dan heb ik het waarschijnlijk ook over jou! I love you deep fam!

Ik merk aan mijn lichaam en mijzelf dat ik een nieuw dieptepunt bereik in mijn leven zoals ik het nog niet ken. Normaliter had ik mijn tribe om mij heen. Wanneer ik ze nodig had of niet, ze waren er! Toen ik weigerde naar mijn uitreiking te gaan, hebben ze impromptu eentje georganiseerd. Toen ik weg ging voor heling, zijn ze mij na gereisd. Toen ik mijn wilde haren wilde ontdekken, waren ze down. Toen ik mijn angsten niet wilde inzien, hebben ze me genadeloos geconfronteerd. Toen ik alleen nog maar serieus kon zijn, hebben ze me leren genieten. Toen ik ziek werk zijn ze naar mij afgereisd. Toen ik er niet uit zag werden er nieuwe wenkbrauwen op mijn gezicht getekend en toen ik verhuisde werden er disstracks opgenomen als herrinering dat ik de pact heb verboken. Toen ik het ziekenhuis in ging werden er playlistjes voor mij gemaakt en toen ik moe was speelden mijn vrienden met de kinderen. Ik kan eindeloos door gaan, dit zijn mijn vrienden waar ik zonder te vragen ALLES van mag verwachten. De eindeloze gesprekken, filosoferen over het leven en wat al dan niet. Dit is mijn tribe, dit zijn mijn mensen, mijn familie, mijn voeding voor mijn ziel, mijn toevoeging aan het leven. Toen ik mijn man heb leren kennen heb ik het risico genomen om alles wat ik ken en goed voelde achter me te laten en naar heulll ver weg in Nederland te verhuizen, waar ik niemand kende behalve hij. Want ik wou dat ook, een man en kinderen. Of moet ik zeggen kinderen en een man, tot zijn (stiekeme) ergernis aan toe riep ik in het begin nog heel vaak ja ik vind kinderen leuker dan een man, jou heb ik alleen nodig voor de kids. Ja, dat ben ik mensen. Eerlijk, soms te eerlijk. En niet op mn mondje gevallen, filters gebruiken ze in sigaretten of in een coronamondkapje.. Hij is leuk hoor, mijn man, heel erg leuk, ik denk dat weinigen begrijpen dat wat wij leuk vinden aan elkaar is dat wij geen filters nodig hebben bij elkaar. We draaien nergens omheen. Ze vinden ons bot, hard, niet lief genoeg. We zeggen wat we menen en we menen wat we zeggen. Ze begrijpen niet dat onze connectie op zielsniveau zit. Taal is slechts een middel daarvoor, wij hebben geen grote gebaren nodig om elkaar aan te voelen.

Maar Jezus wat zijn we snel gegaan. Ik was 8 jaar single voordat ik hem leerde kennen, en laat ik je vertellen dat dit mijn beste 8 jaren waren tot nu toe. Relaties zijn leuk, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben niet het type dat leeft voor dr man of liefde. Ik vind mezelf ook gewoon ontzettend leuk en kan prima dingen doen op mezelf. Hij heeft juist altijd relaties gehad en 2 kindjes uit een van die eerdere relaties. Oh wat zijn ze bijzonder en wat ben ik voor ze gevallen! Hard, heel erg hard! Overgave die ik niet kan voelen voor een man, kan ik wel voor de kindjes voelen en dat weten ze. Dat voelen ze! En maken ze ook gretig gebruik van met mijn milde instemming. Maar hij, hij was dus alles waard, het risico waard om uit mijn comfortabel leventje te stappen en het avontuur met hem aan te gaan. Dat heeft ook heel veel van mij gevraagd, om praktische redenen zijn we eerder gaan samenwonen dan we allebei voor ogen hadden. Shit, nog een verandering. Maar het voelde goed, we wilden samen verder, hij had al vrij snel zijn aanzoek gedaan zo zeker was hij van mij. Ahhh, jongens totaal niks rationeel aan liefde.. Die praktische redenen waren onder anderen dat ik de kindjes na school ook ging opvangen paar dagen in de week. Weer een verandering.. Dat riep allerlei gevoelens op bij mensen, waar wij niets mee konden. Behalve volgen wat goed voelde voor ons en de kinderen en incasseren. Heel veel meningen incasseren en gevoelens van iedereen waar we begrip voor probeerden op te brengen. We zijn allebei ook heel intuïtief en lieten ons leiden door wat op een natuurlijke manier goed voelde. Niets forceren, behalve de eerste ontmoeting met de kids, die was geforceerd, maar eenmaal daar was het zo harmonieus en de rest is geschiedenis.

De kindjes hebben altijd de maat mogen bepalen over hoe snel we gaan, het waren zij die mij uitnodigden om een keer te blijven overnachten en het waren zij die vonden dat we samen in één huis kunnen wonen. Ja, natuurlijk kwam af en toe de scheiding van hun ouders wel omhoog, dat is nooit leuk, maar de bezegeling van onze liefde en emotionele band met elkaar kwam toen één van de twee zei, "weet je Hannah, soms ben ik blij dat mijn ouders zijn gescheiden" geschrokken vroeg ik waarom. "Anders hadden we jou niet".

Stiefmoeder zijn is een van de grootste verrijkingen in mijn leven geweest. Nu nog meer, wetende dat ik nooit bewust voor een biologisch kind zal kiezen. Ik zou mijzelf nooit vergeven om aan een biologisch kind mijn genen door te geven en door deze hel te laten gaan door toedoen van mijn egoïstische keuze om te gaan voor een kind. Ik heb namelijk zeer waarschijnlijk het erfelijkheidsgen. Bovendien zou een zwangerschap in mijn geval niet zonder risico's zijn dus het gezin wat ik nu al heb wil ik niet door nog meer leed heen slepen. (Excuses aan alle kanker patienten die het ander zien, dit is mijn waarheid die wil ik niet anders verwoorden dan hoe het is voor mij). Ik type dit nu heel droog, maar geloof me dat is het niet. Het is heel erg nat! Kletsnat! Van de tranen die over mijn wangen rollen, soms bijna dagelijks en soms af en toe. Een kind, dat was mijn wens nog voordat ik me kan herinneren dat ik wensen kon. Ik was altijd nuchter en sceptisch dat is mijn karakter dus toen ik ouder werd en nog geen leuke partner vond, maar wel de capaciteiten kreeg om kritisch na te denken over kinderen op de wereld brengen veranderde mijn mening langzaam. Een kind hoefde niet perse een biologisch kind te zijn, maar wel van mij om van te houden en alles wat ik in mijn macht heb om aan te geven. Dus stond ik ook open voor niet biologische kinderen. Toen ik mijn lieffie ontmoette werd dat anders. Samen wilden we het, we hadden het net besloten. 2021 Zou het jaar worden dat we zwanger wilden worden en een kindje wilden krijgen samen. Een maandje later kwam het nieuws. Eerst gingen we nog voor een spoed ivf traject tot langzaam bewustwording ontstond bij ons beidenover wat een zwangerschap impliceert in mijn geval én de uitslagen van het stamboomonderzoek helder maakten dat het geen toeval dat mijn familie zo vaak geveild raakt door kanker.

Stiefmoeder zijn is ook tegelijkertijd een ondankbare rol. Meer dan vaak genoeg word je erop gewezen dat je niet de "echte" ouder bent. Dat een "echte" moeder zijn toch echt anders voelt. Dat de gevoelens van de biologische moeder voorrang hebben op die van jou. Het is een continue potje ganzenbord, waarin er allerlei hordes onderweg zijn naar het eind. Wanneer ik mijzelf distantieer van mijn rol, of die van anderen. Dan denk ik, waarom doen we zo moeilijk. Kinderen zijn niemands bezit, onze taak als volwassenen is om zo volwaardig mogelijke mensjes op te voeden zodat zij een zo volwaardig mogelijk leven kunnen leiden in deze wereld, het liefst van toegevoegde waarde. Zij hebben niet gekozen voor dit leven, dat doen wij. Zij zijn ons in geen enkele zin wat verschuldigd, alleen maar omdat we ouders zijn. Ze hebben bij geboorte geen speciale missie mee gekregen om ons als gebroken volwassen compleet te laten voelen. Wij moeten ervoor zorgen dat zij nooit die breuken krijgen in de eerste plaats! Het zijn individuen, op deze aarde gezet door een evolutionaire drang om voort te planten. De taak is voortplanten, de functie is jezelf in leven houden en het liefst een beetje zinvol, zodat jij je weer kan voortplanten en het liefst als beste soort in je groep, want hey het idee van eugenetica en survival of the fittest is nog steeds de wereld niet uit. Het is geen wedstrijdje wie het meeste kan houden van, leukste wordt gevonden of beste band heeft met, het is ook geen naar wie zij het beste luisteren of welke aanpak het beste aansluit bij de wensen van de ouders. Neen, het draait om het kind. Elk kind heeft een eigen karakter, een eigen aanpak, een eigen manier van lief hebben. Een natuurlijke verbintenis met de wekkers is een gegeven dat onbreekbaar is in de meest natuurlijke vorm van de interpretatie. Maar wij zien in de praktijk om ons heen vaak genoeg anders gebeuren, ouderverstoting, kindverstoting. Wat ligt daaraan ter grondslag? Vast geen slechte bedoeling, soms misschien wel, maar het vaakst toch goede bedoelingen die verkeerd uitpakken omdat we vanuit ego handelen en niet de ziel. De ziel die maakt verbinding en vermenigvuldigt. De ego denkt in eigen belangen en zelfbescherming.

Ja, ik ben stiefmoeder maar ik laat me nooit meer vertellen dat ik niet lief kan hebben als een moeder. Ook al ben ik het niet. Ik doe ALLES in mijn macht om deze kinderen groot te brengen tot de meest volwaardige wezentjes en hen alle ellende te besparen waar hun tedere ziel nog niet voor opgewassen is. Ik offer mijzelf op voor hen en wens voor hen een beter leven dan de mijne. Ik verzorg ze, onderwijs ze, voed ze op, leer ze nieuwe dingen en kom voor ze op. En vertel mij aub ook niet meer dat je hoopt dat ik tóch kinderen zal krijgen, omdat het toch zo anders is en je het mij gunt en niemand weet wat het leven je brengt. Ik beloof je dat ik alles in mijn macht doe om dát te voorkomen.

Binnen een jaar verandert er zo veel voor mij wat ik allemaal nog aan het verwerken ben. Het missen van mijn familie en vrienden, mijn vrijheid die ik inruil voor een gezinsleven, de avontuurlijke reisjes die ik vaak maakte, het samenwonen met een man, trouwen en kinderen onder me hoede krijgen, een nieuw netwerk opbouwen en je oude onderhouden, ziek worden met levenslange gevolgen, een lege baarmoeder dat nog steeds zijn biologische functie niet kan onderdrukken. Begrijp me niet verkeerd, ik ben super content met mijn leven, maar het is geen instagram show waar je alleen maar de highlights laat zien.

Ik ben Hannah, het gezicht achter kanker. Ik ben meer dan de blessures van kanker, ik heb ook gevoelens waar jij geen rekening mee hoeft te houden, maar het zou fijn zijn wanneer je dat wel doet. Ik heb nu geen ruimte meer om rekening te houden met jouw gevoevels, dat kan ik nu even niet, heb mijn handen vol aan mijn eigen..

Geef me de tijd, dan ben ik weer bereikbaar en begripvol, voor nu is mijn heling belangrijker dan die van jou.

Xo
H.