Haarverlies

Ik heb mooi lange golven,
Soms doen ze me denken aan de zee..
En het eiland waar ik ben geboren, dikwijls ervaar ik heimwee..
Mijn haren zijn nog maagdelijk bruin, zo heb ik ze het liefst..
Maar nu is het zover.. Haarverlies..
Ik heb twee mooie dochters, ze houden van mij.. Ze zijn een geschenk uit de hemelen, hun lach maakt mij blij..
Zo klein als ze zijn maken ze zich al grote zorgen, over mijn mooie lange lokken, maar over haarverlies valt niet te jokken.. Hun verlies..
Ik heb een liefje, die mij op handen en voeten draagt.. Hij houdt ook van mij..
Zijn ogen nemen mij mee naar zijn ziel, de reden waarom ik voor hem viel..
Mijn liefje kijkt mij aan en door zijn ogen zie ik pijn, hij houdt ook van mijn haren.. Zijn verlies..
Ik heb mooie lange haren, volgende week knip ik ze kort, ik hoop dat die verschrikkelijke cold cap aan zal slaan, ik geloofde erin tot voor kort.
Ik ben positief, maar niet meer vrolijk, is dat te volgen? Het voelt als een tumor in mijn humor.. Mijn verlies..
8 reacties
Oh Hannah, die aanblik op je prachtige haar maakt me ook verdrietig. Heb altijd keihard geroepen dat ik mijn haar op zou offeren als ik maar van kanker zou genezen (en toen kreeg ik chemo die van alles aantastte maar geen haaruitval) maar ik had makkelijk praten. Mijn haar was toch al kort. Mijn haar was niet mijn trots.
Het jouwe is prachtig! Ik wed dat het kort nog steeds mooi zal zijn, ook al is het voor jou een nachtmerrie. Voel je trots, voel het als een offer dat nodig is om kanker te verslaan, voel het als een daad om jouw geliefden te besparen dat je haar gaat uitvallen, je neemt het heft nu zelf in handen door het kort te knippen, da's heel knap.
PS. Ben beetje bang dat je nu nog meer denkt "je hebt makkelijk praten". Niet mijn bedoeling. Vind knap hoe je dit alles hebt beschreven, en wens je alle sterkte!
Liefs, Joke
Lieve Joke,
Je woorden werken troostend! Dank je wel daarvoor! Het is een offer, gelukkig niet het allergrootste, maar toch confronterend wanneer die eerste bos zo uit mijn haar komt vallen. Ik had me echt ingesteld op een positief resultaat van de cold cap. En het valt niet mee om die te dragen, als het door blijft zetten stop ik ermee en aanvaard ik mn kaal wordende ik, mooie turban eromheen en klaar op naar volledige genezing. Haar groeit terug.
Xoxo Hannah
Haar, als sieraad van de vrouw.
Een dag vielen ze uit. Helga streek door haar haren. Plukken tegelijk....ze huilde. Dat moment verklaarde haar tot kankerpatient. Tevens leek haar vrouwelijkheid haar ontnomen.
Nu.......nooit heeft ze zo mooi haar gehad. Chemokrullen.
Ze is zo mooi....
♥️ tranen Paul! Zo mooi beschreven, zo liefdevol! Dank!!
Lieve Hannah,
Wat laat je mijn tranen rollen! Om jouw bijzondere woorden, om jouw en jullie haarverlies.... Voor een ieder die gezond is, voelen tranen om je haren wel heel onwerkelijk. "Die groeien toch weer?", is mij gezegd door iemand met gemillimeterd haar.....
Mijn haar was zeker niet zo mooi als het jouwe, maar toch een halve meter lang blond haar. Ik was blij met een verpleegster die me meteen in het begin al zei dat ik met de chemo die ik kreeg zéker mijn haar zou verliezen. Mijn nieren werkten nog niet voldoende waardoor ik nog op de chemo moest wachten. En kon 'wennen' aan het idee van geen haren meer. Toen heb ik besloten om bij de 1e pluk de kapper te vragen mijn haar ineens eraf te halen, zodat ik het bewaren kon. Ik heb het nog in een speciaal doosje waarin meerdere speciale herinneringen zitten.
Doe vooral wat voor jou goed voelt!
Lieve groetjes Hebe
Lieve Hebe,
Wederom bedankt! Je begint te voelen als mijn "kankermama" mag ik dat zo zeggen, altijd hier om ons een hart onder de riem te steken en wijsheid mee te geven! "Doe vooral wat jou goed voelt" vind ik nog heel erg lastig in deze fase, dan zou ik stoppen, stoppen met mijn plantaardig dieet, stoppen met chemo kuur, stoppen met coldcap, maar ook dat voelt niet helemaal goed, alleen als rust. En rust zou nu wel fijn zijn, maar helaas nog niet behorend tot mijn volledige werkelijkheid. Er loert altijd wel weer iets om de hoek.
Liefs Hannah
Lieve lieve Hannah!!
Bij deze heb ik je 'geadopteerd'!
Ik lees je en de tranen rollen over mijn wangen. Je geeft me een 'titel' waarbij je mij per direct en acuut diep in mijn gevoelige hart raakt! Die kanker heb ik al. Mama had ik o zo graag willen zijn; wat jij niet weten kunt. Jij voegt de woorden samen.... hoe verzin je het....
Nieuw woord. Ik ga hem houden. Ik ga hem koesteren. Ik ga mijn best doen een goede kankermama voor je te zijn!
Vervolgens begrijp ik volkomen dat je overal de brui aan zou willen geven. Er komt zoveel op je af en het is allemaal 'niet leuk'; bescheiden uitgedrukt. Soms is het zo onvoorstelbaar te geloven dat dit echt over jou gaat..... Maar het gaat wel over jou en je hebt jezelf zo nodig om hierdoorheen te komen. Blijf zo dicht mogelijk bij jezelf, want je hebt haar nodig. Zij is een sterke vrouw en zij kan dit. Waarschijnlijk komt er nog meer op je pad waarin je een weg zult zoeken. En vinden. Daar ben ik zeker van.
Wat dat betreft heb ik het 'gemakkelijk' gehad.... ik was zó ver heen en had zo onvoorstelbaar veel pijn, dat ik alles goed vond - na ja, het meeste drong niet eens tot me door - als ze me daar maar vanaf hielpen. Wat overigens niet gebeurde (in de eerste weken), maar dat is een ander verhaal. Maar ook ik voelde de onwerkelijkheid en moest geloven dat het écht over mij ging. Na een halve dag en paar emmers tranen, heb ik me vervolgens heilig voorgenomen daar doorheen te komen. Zonder daaraan te twijfelen. Kom maar op. Ik geloofde in mij. Ik geloofde in mijn lichaam. Geloof jij in jou. Geloof jij in jouw lichaam. Dat geeft je ook rust. Samen sta je sterk.
Liefs xxx Hebe
Dank je wel!!! Alleen maar liefde!!! ♥️♥️♥️ Ik geloof!