Leven met de diagnose non-hodgkin

De tijd gaat snel zo kon ik niet wachten om bij rijndam te beginnen met het revalidatie programma en nu is dat alweer een kleine maand geleden afgerond.

Achtbanen ..ik hou er niet van..dus meestal als we naar een pretpark gaan ga ik er niet in en ben ik degene (ook super belangrijk) die op de tassen past. Maar als je te horen krijg dat je kanker heb zit je er toch ineens in ..poef .. riemen vast en gaan!

Ineens is het december .. de maand van de feestdagen en ook van het terugkijken op het bijna afgelopen jaar.  Ik ben eerlijk ben niet zo dol op de kerstdagen en oud en nieuw ..

Wat een bizarre week heb nog steeds het idee dat iemand me elk moment wakker kan maken maar..

Het is nu 3 uur s'nachts en tja ik kan niet slapen. Ja zeggen mensen om je heen dan misschien pieker je teveel .. nou vind ik dat wel mee vallen en ach wat is teveel in onze situatie van ziek zijn en ook een erge onzekerheid van hoe het gaat lopen heb je altijd wel pieker momenten.

Twee maanden geleden begon me oncologie verpleegkundige erover .. Miranda heb je wel eens nagedacht of gehoord over oncologische revalidatie.

Vriendschap .. een heel breed begrip sommige mensen zeggen al gauw een vriend van mij of me vrienden ..maar er is wel een verschil tussen vrienden en kennissen.

Tja .. ik ben altijd wel iemand geweest die vaak alles tegelijk doe of dat nu opzettelijk is of het lot maar het is al vaker gebeurd.

Nog een nachtje slapen .. En dan ben ik jarig. Normaal ben ik niet zo van mijn verjaardag eigenlijk sinds ik moeder ben geworden zijn de verjaardagen van me kinderen belangrijker en die van mij ach ergens een hapje eten en dan is het weer voorbij.

Me vorige blog ging over de fase van afwachten .. dat je ineens na constant onder behandeling staan en om de 3 weken chemo moet wachten wat het heeft gedaan en of het voldoende is om de kanker uit je lichaam te krijgen.