Over mij
Hallo allemaal,
ik ben Jella, ik leef heel gelukkig samen met mijn hulphond in training Jess.
Mijn verhaal omtrent kanker begon al heel vroeg. Nog voordat ik geboren was had mijn oma borstkanker. Met de jaren ben ik gaan begrijpen wat dat betekende. Als kind herinner ik me bijna alleen oma in het ziekenhuis. Oma aan de chemo. Als ze thuis was had oma een pruik, want door de medicijnen waren haar haren uitgevallen.
Maar mijn oma, zij was een vechter. Toen ik negen was is ze overleden, na een veertien jaar lang gevecht tegen deze gruwelijke ziekte. Ik was verdrietig, maar ook blij voor oma, want ze hoefde niet meer te vechten, ze hoefde geen pijn meer te hebben. Ze mocht rusten in de dood, de hemel, het hiernamaals of wat dan ook. Daar had ik geen idee over. Alleen dat ze nu rust had.
Ondanks mijn jonge leeftijd begreep ik tegen die tijd wat kanker betekende. Het is niet vies, niet besmettelijk. Wel is het slopend, verschrikkelijk en soms erfelijk, hoewel ik het woord erfelijkheid nog niet kende wist ik wel wat het inhield. Ik begreep dat er een dag kon komen dat ik het ook kon krijgen, dat mijn moeder, mijn tantes en oudtantes het konden krijgen. En dat is gebeurd. Ik heb de slopende behandeling en operaties en herstelperioden van mijn tante en oudtantes gezien. Ik heb mijn halve familie verloren aan kanker, verschillende soorten. Sommige snel en agressief. Andere langzame sluipmoordenaars.
Vier jaar geleden liep ik op het strand met mijn vorige hond Eli. Ik werd gebeld, het was mijn stiefvader. Hij belde om te zeggen dat mijn moeder kanker had. Het was gelukkig te overzien, omdat mams al regelmatig controles had was het goed te behandelen, en ze is tot vandaag nog steeds kankervrij.
Die vier jaar geleden begon ook mijn echte proces, ik wist inmiddels alles over borstkanker, de mogelijk genetische aanleg. Al vanaf mijn twaalfde was ik bezig met onderzoek. Wat kan dit voor mij betekenen, wat ga ik doen als ik het gen heb?
Ik heb me toen laten testen, en daar kwam uit dat ik BRCA1 drager ben. Het eerste wat me werd aangeraden door de klinisch geneticus was om alles preventief te laten verwijderen. Dat wilde ik ook, maar ik ben begonnen met controles. Eerst kijken hoe BRCA1 en de mogelijke gevolgen in mijn leven waren. Want ik had er heel veel onderzoek naar gedaan en wist en weet soms nog meer dan de artsen zelf. Maar ervaring had ik niet. Dus ik heb het twee jaar gedaan met controles, en heb toen de knoop doorgehakt. Ik ga voor de preventieve borstamputatie met reconstructie.
