Het is bijna zover!

Mijn 2020 begon chaotisch. Ik heb begin december een ongeluk gehad met paardrijden, en daarmee tien ribben op 17 plaatsen gebroken, mijn sleutelbeen gebroken, een scheurtje in mijn schouderblad, een fladderthorax en 8 afgebroken wervels. Ernstig letsel dus, waar ik een week voor op de IC heb gelegen, een hefitge operatie heb gehad om alles te fixeren, en pijn, zo ontzettend veel pijn. Na twee weken ziekenhuis mocht ik gaan proberen om thuis te revalideren, omdat ik simpelweg echt niet naar een revalidatie centrum wilde, maar thuis zijn, met mijn maatje Jess (op de foto) en mijn eigen omgeving en vrienden om me heen.

Ik had eigenlijk op 3 januari een controle afspraak met mijn oncoloog, maar dat kon natuurlijk niet doorgaan. Ik kon niets, ik had de techniek van een hoog-laag bed (ziekenhuisbed) nodig om uberhaupt overeind te kunnen komen. Afspraak heb ik dus afgezegd. De volgende dag werd ik gebeld. Ik dacht dat het zou zijn om een nieuwe afspraak te maken, maar nee....

Ik kreeg een operatiedatum! op 4 januari kreeg ik te horen dat mijn operatie gepland staat op 5 februari. In het Erasmus wisten ze op dat moment nog niet van mijn lichamelijke toestand, en dat heb ik ook bewust nog even verzwegen. Ik wil zo graag dat de operatie doorgaat op die datum, ik heb er hard genoeg voor gevochten dus voor mij was het duidelijk. Ik moest gewoon keihard aan de bak om mn lichaam weer fit te krijgen, mn condititie zo goed mogelijk.

Na drie weken kreeg ik weer een telefoontje. In het Erasmus hadden ze inmiddels via mijn huisarts gehoord wat er aan de hand was, en het idee van hun uit was om de operatie te verplaatsen. Ik heb toen gevraagd om alle afspraken gewoon door te laten gaan, en of de artsen zelf in real life wilden beoordelen of ik in goede conditie ben.
En geloof me, dat ben ik. IK ben met de thuis fysio keihard aan het werk gegaan, ik ben gaan wandelen, gaan trainen, elke dag door de pijn heen, maar ook elke dag beter.

Afgelopen maandag had ik een hele rits afspraken ter voorbereiding van de operatie,de  DIEP-lap. Ik heb de anesthesist en verpleegkundig specialist gesproken. Zij hebben ook een beoordeling kunnen maken over mijn gezondheidstoestand, en waren heel verbaasd. Niemand had verwacht dat ik zo fit zou zijn terwijl ik een krappe twee maanden geleden bijna dood was.

Dus, goedgekeurd! Maandag alle onderzoeken gehad, bijna de hele dag in het ziekenhuis rondgelopen met mijn superheld hulphond Jess. We hadden de standaard metingen, gewicht, bloeddruk, saturatie. Bloedprikken. MRI. Consult anesthesist en verpleegkundig specialist. Ik heb ook al de afdeling en de kamers gezien, zodat ik minder stress en prikkels van te voren heb en weet waar ik aan toe ben. Ik heb namelijk ook een heftige psychische stoornis, dus eigenlijk was het plan om me op te nemen op de Medisch Psychiatrische Unit, maar omdat het een heftige operatie is, en er bloedingen kunnen optreden moet ik wel onder gespecialiseerd toezicht staan. Dus we hebben toch gekozen voor een opname op de plastische chirurgie verpleegafdeling.

In de gesprekken ben ik echt gehoord. Ik heb aan kunnen geven wat wel en niet werkt voor mij, wat belangrijk is om te weten van mijn psyche. Welke situaties er mogelijk kunnen zijn en hoe daar het best mee omgegaan word. Ik heb aangegeven dat ik geen morfine gerelateerde pijnstillers wil, omdat ik daar nu net bijna vanaf ben, en dat gaat niet makkelijk. 

Maar alles wat ik te zeggen of vragen had is goed mee omgegaan. Geen artsen die zichzelf op een voetstuk zetten, maar mensen die echt luisteren naar wat de patient nodig heeft. 

Ook zijn de details en voorbereidingen van de operatie heel goed met me doorgesproken. Ik ben al 18 jaar bezig met dit onderwerp, dus veel inhoudelijks hoeft er niet verteld te worden, maar toch nog wat dingen die wel fijn zijn om te weten zoals;
- De operatie duurt ongeveer 11 uur 
- De eerste 24 uur na de operatie worden ieder half uur mijn borsten gecontroleerd, dat word de tweede dag elk uur, dan elke twee uur en zo verder
- De opname in het ziekenhuis is 4 a 5 dagen
- Als ik naar huis ga heb ik waarschijnlijk nog drains in mijn buik en beide borsten
- Ik ga waarschijnlijk een paar weken krom lopen als een oud vrouwtje omdat het buikweefsel strak is getrokken
- De meeste patienten komen na twee weken, wel een beetje kromlopend, maar zonder pijnstillers terug op de poiklinische controle
- Mijn borsten zijn nu niet even groot, maar ook dat word meteen meegenomen (Elk nadeel heb ze voordeel!)
- Ik moet pantybroekjes kopen. (Ik had dus geen idee wat dat zijn, maar dat zijn dus hele grote oma onderbroeken die hoog op je buik, tot over je navel komen.)Die moet ik de eerste zes weken elke dag en nacht aan. Deze zijn te koop bij de action.
- Ik moest een sport BH met opening aan de voorkant kopen. Dat heb ik vandaag gedaan, mij werd geadviseerd om naar Hunkemoller te gaan, en dat heb ik braaf gedaan. Maar de BH moet een maat groter zijn dan je normale maat. Ik heb geen kleine borsten, ook niet heel groot, maar mijn hunkemoller maat is wel 95E, en 95F hebben ze dus niet, Daarnaast is Hunkemoller ook erg duur, dus mijn tip, ga naar Decathlon!
Bij Decathlon hebben ze grote maten, en meerdere modellen met een voorsluiting, waarvan de prijs varieert tussen 15 en 25 euro (tegenover de 35 van hunkemoller) en de modellen zijn comfortabeler.

Ook de BH moet de eerste zes weken constant gedragen worden, dus dan wil je comfort, of in ieder geval, ik wil dat. Geen hele mooie met kant en gaas en mesh, gewoon comfortabel, makkelijk, en betaalbaar. Decathlon dus! 

Verder heb ik morgen het laatste gesprek met de plastisch chirurg, en volgende week vrijdag het gesprek met mijn oncologisch chirurg. En dan nog 6 nachtjes slapen....

Spannend, heel erg spannend allemaal, maar ik heb er ook een vreemd soort van zin in. Vooral het punt dat alles achter de rug is, maar het begin van dat moment is deze week al begonnen. Dus spannend, en raar. Maar blij, blij dat ik deze keus heb mogen maken, en blij dat het nu echt gaat gebeuren.