Storm na de stilte...

De afgelopen anderhalve maand is super hectisch voor me geweest. Ik zou geopereerd worden, dat ging niet door omdat m’n arts dacht borstkanker te zien, dat was het gelukkig niet. Maar met het lezen van m’n dossiers en uitslagen stuitte ik op cystes op m’n eierstokken, die na twee weken verdubbeld waren. Dokter lief had er niets over gezegd, toen ik er naar vroeg zei ze dat het niet belangrijk was. Ik ben met twijfels naar de gynaecoloog gegaan voor een second opinion.... en Ja, mijn twijfelachtig waren gegrond. Het blijkt dus dat de supersnel vormende cystes inderdaad maligne zijn. 
 

Ondertussen gestart met chemo. Ik wilde een operatie alles eruit, maar om één of andere reden vinden alle artsen me te jong om zo’n beslissing te maken. Dus chemo. Dat ene ding wat ik zo perse niet wilde.

En nu ook nog Corona. Vorige week al vage klachten, afgedaan als chemo, maar wel voorzichtig gehandeld om andere mensen heen, en vandaag blijk ik Covid-19 positief te zijn.

En eerlijk, voor het eerst in mijn leven ben ik bang. Ik ben nu nog thuis omdat de klachten te doen zijn, maar dit is het begin. Niemand weet iets van de ziekte, niemand weet hoe ernstig het verloop wel of niet kan zijn, hoe lang je besmet bent, waar ik het vandaan heb...(ik gok uit het ziekenhuis).

Maar voor het eerst ben ik echt bang dat ik dit misschien niet overleef. Dat mijn ouders op mijn begrafenis zullen zijn, alles.

Het is te veel.